26-11-2009

Door Annet Dekker – per email

Kun je iets vertellen over het ontstaan van de online comment culture en de ontwikkeling ervan?
Ik ben gefascineerd door het dialect dat lijkt te ontstaan in comments: de snelle grapjes, de viering van botheid en het bewust domme dingen zeggen. Het heeft een semantiek die anders is dan de bestaande schrijf- of spreek taal. Internet maakt het mogelijk om je werk direct te tonen en te delen. Je hoeft niet meer te wachten tot het in een galerie komt. Tegelijkertijd koppel je materiaal dat je gebruikt direct aan de bron: je bewerkt een bestaande YouTube video en plaatst hem weer terug op YouTube. Het medium is ook je platform.

In hoeverre kun je spreken van het comment als medium en van het ontstaan van een nieuwe esthetiek, die ook wel ‘distributed aesthetics’ wordt genoemd?
Volgens mij staat het comment in de kinderschoenen als medium, het is ook moeilijk er inzicht in te krijgen.

Denk je als kunstenaar van tevoren na over de invloed van comments op je eigen artistieke praktijk?
Ik denk wel na over wat mensen over mijn werk gaan zeggen of hoe het misschien nagemaakt gaat worden - wat een paar keer is gebeurt. Stiekem hoop ik dat natuurlijk. Het mooiste is als het echt een interessante discussie wordt. De processen van comments zijn interessant, zoals trolling en breaching - het breken van sociale codes om weer een reactie terug te forceren. Dit is iets wat ik zelf ook graag toepas.

Hoe ga je zelf om met comments van anderen en van jezelf?
Het anoniem commenten is iets waar ik niet tegen kan. Als je commentaar hebt, laat dan ook weten wie je bent zodat je repliek kunt krijgen.

Zie je je eigen werk als uniek of maakt het deel uit van een groter geheel?
Ik ben opgegroeid met een sterk gevoel van gemeenschapszin. Ik zie het belang van auteurschap absoluut, ook het belang van naamsvermelding, maar ik geloof ook dat kennis en vindingen gedeeld moeten worden, ter bevordering van het geheel.

Is het geven van comments een vorm van samenwerken of is het iets anders?
Er is alleen sprake van samenwerking als er direct of impliciet wordt gevraagd om commentaar. Er zijn bijvoorbeeld mensen die anderen aanmoedigen om hun werk te remixen waarna het onderdeel wordt van een ander werk. Maar ik vind het juist interessant om zonder toestemming te werken. Dat is waar comments interessant worden, ongefilterd en ongecensureerd. Vaak worden comments echter gecensureerd omdat het risico bestaat dat de sitebeheerder verantwoordelijk wordt gehouden voor bijvoorbeeld racistische content. Dat is jammer.

Wat betekent toe-eigening [appropriation] in deze tijd van comment culture?
Een alledaagse bijna niet noemenswaardige manier om materiaal te verzamelen waar mee gewerkt kan worden.

En wat betekent dat voor de vraag naar authenticiteit en oorspronkelijkheid?
Authenticiteit zou gekoppeld moeten worden aan het werk of concept en niet aan het individu dat erachter staat, maar dat zal in deze maatschappij onmogelijk blijken.

Overstijgt de comment culture het scrapbookniveau?
Soms wel soms niet...

Hoe vertaal je je werk naar de fysieke en statische galerieruimte? Blijft de waarde van het online werken en het groepsmechanisme zichtbaar?
Het zijn echt verschillende werelden met verschillende talen en begrippen. Maar het lijkt te veranderen omdat er steeds meer mensen op het web zijn en er steeds minder g33ksp34k [internet jargon] gesproken wordt. Hierdoor begrijpen mensen beter wat zich afspeelt op het web en wordt de vertaling naar een andere ruimte makkelijker – maar tot nu toe moet er bij presentaties altijd nog wel een tekst of een avondje uitleg bij.

Wordt het werk buiten de online wereld ingezet als illustratie of als reactie op de comment culture?
Jammer genoeg vaak als illustratie.