Over de Tentoonstelling


Van 23-03-2002 t/m 27-04-2002


Andreas Gedin (S), Gary Hill (USA), Teresa Hubbard / Alexander Birchler (USA), Dagmar Keller / Martin Wittwer (D), Franciska Lambrechts (B), Mike Marshall (GB)

Say Hello to Peace and Tranquility toont video-installaties die de structuur van taal en de ge(re)construeerde ruimte als onderwerp hebben. Ze onderzoeken de werking van fysieke en psychische mechanismen die in het gebruik van taal en architectuur worden weergegeven. De focus van de tentoonstelling is de betekenis van ruimte en taal in onze private, intieme wereld als vermeende garanties rust, orde en harmonie. De titel van de tentoonstelling is ontleend aan het werk van Dagmar Keller en Martin Wittwer.

Video-installatie van Dagmar Keller en Martin Wittwer

Taal en architectuur zijn fundamenteel voor de constructies van het Westerse wereldbeeld. We kennen ermee posities toe aan het binnen en het buiten, het subject en het object, het hier en het daar. Toch zijn deze altijd tijdelijke constructies die elk moment kunnen instorten en continu veranderen. Zowel taal als ruimte zijn daarmee reflecties van (veranderende) verhoudingen tussen macht en onmacht.

Mede door de zich steeds verder ontwikkelende digitale beeldtechnieken, waarmee je vrij door hyperreële architectonisch gesimuleerde steden kan bewegen, wordt de wereld steeds vaker afgebeeld en ervaren als een virtuele modelbouwdoos. Recreatie oorden en winkelcentra lijken qua ontwerp voort te zijn gekomen uit het opgelegde design van deze artificiële maquettes. Het 'echte' leven speelt zich af voor de decors die zijn overgenomen uit de prime-time soaps, waar de bordkartonnen façades en interieurs tot wasdom komen in de 'gated communities', de omheinde domeinen van het privé-geluk. Wie kijkt er dan nog vreemd op van een spot die zomaar uit de lucht komt vallen?

In de video-installatie van het kunstenaarsduo Dagmar Keller en Martin Wittwer worden de cliché's onderzocht van de romantiek van nette mensen in keurige buitenwijken. In Say Hello to Peace and Tranquility beweegt de camera zich zonder vooropgezet plan door een decor van volkomen verlaten buurten. Beelden die ontleend lijken aan de vertrouwde wereld van de modelspoorwegbouw worden afgewisseld met opnamen van echte huizen. Het valt echter niet mee om te differentiëren tussen de wereld van de modelbouw en de realiteit, en de vraag rijst welke van de twee in feite een saai en leeg rolmodel vertegenwoordigt.

In de video-installatie Full House van Teresa Hubbard en Alexander Birchler wordt 'thuis' de plek waar zich een stereotiep maar fragmentarisch verhaal afspeelt van verlangen, uitstel van verlangen en frustratie, die vervolgens weer verlangen wordt. De vier muren waartussen de mens leeft vormen een denkbeeldige, afscherming van het individu. Vanuit een oogpunt van sociale interactie zorgen ze echter voortdurend voor een drukkend gevoel van isolement.

In Mike Marshall's video-installatie Someone, Somewhere is doing this belandt de toeschouwer door het zien van het hyperesthetische, bijna hypnotische schouwspel van een zonsondergang in een psychologisch en emotioneel dubbelzinnige situatie.

Franciska Lambrechts

De video-installaties van Gary Hill, Andreas Gedin en Franciska Lambrechts hebben de structuur van de taal tot onderwerp.

Franciska Lambrechts onderzoekt bijvoorbeeld met door middel van complexe, dooreengevlochten dialogen de verschillende sociale en psychologische relatiepatronen binnen het systeem van het gezin. Veiligheid en isolement, verlangen en frustratie, insluiting en uitsluiting, geweld en verzet voltrekken zich niet binnen de veilige en vertrouwde vier muren, maar blijkbaar in de taal zelf.

Waar in de video's van Franciska Lambrechts vrouw en man, moeder en dochter, maar ook moeder en zoon worstelen met datgene wat hen van elkaar onderscheidt, toont Andreas Gedin ons in zijn videowerk Gemini de welhaast complete opheffing van alle verschillen: Twee identieke mensen vertellen samen een verhaal, waarbij de een steeds de uitspraken van de ander aanvult. De taal lijkt bijna naadloos van de een op de ander en vice versa over te gaan. Hier maken de sprekers niet gebruik van de taal, maar lijkt de taal de sprekers in haar ban te hebben.

Gary Hill laat in zijn video Why Do Things Get In A Muddle? (Come On Petunia) de protagonisten achterstevoren spreken. Aangezien de video zelf ook achterstevoren wordt afgespeeld, wordt de structuur van de taal in zekere zin hersteld. In hun vooruit en achteruit spreken worstelen vader en dochter met de structuur van orde en wanorde.

Van 25 april t/m 2 juni is de tentoonstelling te zien in het Nikolaj Contemporary Art Center in Kopenhagen, Denemarken. http://www.nikolaj-ccac.dk

Met dank aan:
het Goethe Instituut, Amsterdam
http://www.goethe.de/be/ams/nlindex.htm

 Say Hello Interview met hARTware
door Jaap Vinken / Martine van Kampen lees meer »

Website Say Hello to Peace and Tranquility