Van 07-07-2006 t/m 16-07-2006

Tentoonstelling SENSORIUM en live performances

tentoonstelling:
Michiel van Bakel & Bill Spinhoven, Edwin van der Heide, Jan Robert Leegte, Lawrence Malstaf, Daan Roosegaarde, Jan Peter Sonntag

live performances:
Sonia Cillari, Incite, Jacoohzi, Terrace

Het spelen met ruimte en het ontwerpen van een nieuwe architectuur waarin een nieuw geluid ervaren kon worden heeft binnen de House en Techno scène altijd een grote rol gespeeld. Door haar oorsprong in de illegaliteit en in leegstaande bedrijfsruimtes was de neiging groot nieuwe ruimtes te creëren die de traditionele podiumopstelling achter zich liet om plaats te maken voor schermen, objecten en lichtshows waarmee de architectuur benadrukt of juist totaal naar eigen hand gezet werd met als doel de totale immersie om het publiek naar een andere wereld te transporteren.

Tijdens 5 Days Off wordt onder de titel Sensorium een aantal installaties en live performances gepresenteerd waarin ruimtebeleving en het effect op de zintuigen centraal staan. De projecten bestaan uit interactieve installaties, single channel werken, ruimtelijke objecten en live beeld en geluid performances die de actieve bezoeker niet alleen onderdompelen in een wereld van beeld en geluid maar ook de werking van interactie en het gebruik van technologie laten zien en ter discussie stellen. Sensorium is een ruimte waarbinnen onverwachtse en alternatieve manieren van presentaties getoond worden. Hiermee sluit Sensorium aan bij de vroege House en Techno scène toen er nog mogelijkheden waren om de ruimte geheel naar eigen wens vorm te geven. Tevens zet het een stap verder door te kijken naar interactie, het lichaam als interface en beweegbare ruimte.
 

Tentoonstelling

De installaties Cassette Ceiling en Selections van Jan Robert Leegte dagen de ruimtelijke beleving van de bezoeker uit. Cassette Ceiling verandert het massieve gebouw in een vloeibare constructie. De computer projecties op het plafond vormen een grit van afzonderlijke cassettes die elk volgens willekeurige algoritmes als een diafragma openen en sluiten. Tevens verandert de lichtintensiteit, als de cassette gesloten is straalt deze veel licht uit, als het geopend is, weinig. Selections is veel subtieler aanwezig in de ruimte. Gericht op de aanwezige architectuur brengt Leegte met behulp van Photoshop een aantal selecties aan op de wanden van de ruimte. Het basale waarnemingsfenomeen verandert door middel van de projecties op de muur in een fysieke kwaliteit. De bestaande architectuur krijgt hiermee een extra virtuele laag waardoor reëel en virtueel door elkaar heen gaan lopen. Beide projecten zijn niet alleen interessant wat betreft ruimtelijke beleving, tevens stellen zij architectonische principes ter discussie en zetten zij onze zintuigen op scherp.




Bij de installatie Sound Modulated Light van Edwin van der Heide is een ruimtelijke installatie bestaande uit licht en geluid. Het geluid is niet akoestisch aanwezig maar wordt vertaald in de vorm van licht. Het geluid wordt overgedragen op het licht door middel van intensiteitsmodulatie. Lampen knipperen met snelheden die direct gerelateerd zijn aan de trillingen van het geluid. Volume verschillen zijn verantwoordelijk voor de gemiddelde helderheid van het licht. Doordat er een directe relatie is tussen beeld en geluid hebben de lampen steeds een dubbele functie: ze zijn zowel onderdeel van het lichtontwerp als het geluidsontwerp. De bezoekers krijgen een speciale ontvanger die het gemoduleerde licht op een koptelefoon hoorbaar maakt. Er zijn twintig verschillende klankbronnen verspreid over de ruimte. De balans tussen de ontvangen signalen wordt bepaald door de combinatie van lichtbronnen die op de ontvanger vallen. De klankbalans verandert door de bewegingen van de bezoeker.



De installatie Time Ring van Bill Spinhoven & Michiel van Bakel is een interactieve video-installatie. Met behulp van een cirkel van camera’s wordt de bezoeker bij binnenkomst vanuit meerdere standpunten waargenomen. De toeschouwer die de ring binnenloopt beïnvloedt via zijn elektromagnetische aanwezigheid een theremin -de voorloper van de synthesizer, en één van de eerste elektronische muziekinstrumenten- die op zijn beurt de camera volgorde aanstuurt. Op deze manier kun je terwijl je in de ruimte rond loopt het perspectief en het tijdsverloop van het geprojecteerde videobeeld manipuleren. De installatie zet je door zijn vreemde tijdsvervormingen steeds weer op het verkeerde been. Heden en verleden lijken af en toe te versmelten. Je bent tegelijkertijd regisseur en acteur, dirigent en musicus of, zo je wil, bewaker en geobserveerde in één.

Compass van Lawrence Malstaf is een ingenieuze machine ter bevordering van de oriëntatie, die rond de heup gedragen dient te worden. Het is een verlengstuk van het lichaam dat in directe verbinding staat met het bekken van de drager. Het stuurt diens bewegingen tijdens de wandeling doorheen een lege ruimte of gebouw. Ten overstaan van bepaalde zones legt het apparaat een aantrekkingskracht op, of wordt het teruggekaatst als bij een magnetisch veld. Door op deze manier in de lege ruimte rond te wandelen maakt de drager kennis met een tactiele architectuur. In tegenstelling tot een GPS die je de kortste weg opstuurt tussen punt A en punt B van een vooraf vastliggende ruimtelijke omgeving, brengt Compass een onzichtbare architectuur in beeld die haar vorm pas krijgt naarmate men er in binnentreedt.

Daan Roosegaarde onderzoekt met Vloeibaar 2.0 de adaptieve architectuur waarbinnen een directe relatie tussen het menselijke gedrag en het uiterlijk van de ruimte aangegaan wordt. Vloeibaar 2.0 is een interactieve leef cocon welke fysiek reageert op de intensiteit van de stem en beweging van de bezoeker. Vloeibaar 2.0 uit zich in verschillende vormen waarin de bezoeker wordt uitgedaagd te ontspannen. Als je stil binnenin zit, wordt de ruimte intiemer, bij veel activiteit wordt Vloeibaar 2.0 groter met amplitudes tot een halve meter. Op deze manier ontstaat een directe relatie tussen het menselijk gedrag en het uiterlijk van de ruimte; als een ‘tweede huid’ van de bezoeker.

Tenslotte laat Jan Peter Sonntag SonArc::ion zien. De video is een adaptatie van de compositie 'Studie 2' van Stockhausen en bestaat uit verschillende delen. Het eerste deel laat de vertaling van Sonntag zien. Het origineel van Stockhausen was een tape, Sonntag wilde de compositie verbeelden om hiermee de structuur inzichtelijk te maken. In dit proces heeft hij de seriële structuur van Stockhausen in tact gelaten en alleen het opschrift verwijderd en optisch tussengevoegd rond Factor5. Het resultaat werd ingelezen in SonArc::ion – proloog, video in mono geluid als een statisch beeld en als karakters. De data worden zichtbaar als flikkerende patronen van strepen die gesynchroniseerd worden met de akoestische analoge omzetting en de aaneenschakeling van letters van het hexadit programma. Het resultaat is een multimedia / synaesthetische ruimte-geluid compositie in de klassiek moderne traditie – hoge resolutie maar minimaal: zwart en wit en mono. In het andere deel van de video is een registratie te zien van een live performance.

live performances

woe.12 juli, 21.00 uur: Terrace - Ambience, electronica, en minimal techno door Stefan Robbers (Eevo Lute Muzique).
don.13 juli, 21.00 uur: Jahcoozi - Berlijn: 'ragga-tech, bliphop of click pop illectronica'.
zat.15 juli, 21.00 uur: Incite - Minimal listening, 'bone dry minimal elektronics'.
zon.16 juli, 21.00 uur: Sonia Cillari, Se mi sei vicino...(If you are close to me...) - interactieve multi-user installatie. Environment programming: pix (aka Steven Pickles); sound design: Tobias Grewenig; performer: Astrid van Baalen. Produced by Netherlands Media Art Institute, Montevideo. Interface developed by STEIM (Studio for Electro-Instrumental Music): Jorgen Brinkman and René Wassenburg on schematics by Kees Reedijk. With the support of Rijksakademie van beeldende kunsten.


Met dank aan:
Mondriaan Stichting, Prins Bernhard Cultuur Fonds, Amsterdams Fonds voor de Kunst, Fonds voor Podium Programmering & Marketing

Powered by BeamSystems