Van 07-01-2006 t/m 28-01-2006

Tentoonstelling met Belgische media-kunstenaars

Antonin de Bemels, Anouk de Clercq, Bernard Gigounon, Johan Grimonprez, Kurt D'Haeseleer, Pieter-Paul Mortier, Nicolas Provost

Opening vrijdag 6 december om 17.00 uur

Tijdens de opening geven Tuk en Kurt D'Haeseleer om 18.00 uur een live performance. http://www.kraak.net/nl/tuk.html

Het Nederlands Instituut voor Mediakunst begint het nieuwe jaar met een tentoonstelling van splinternieuw werk van Belgische kunstenaars uit de collectie van het Instituut. In de afgelopen jaren is er een nieuwe generatie Belgische mediakunstenaars opgekomen die op een frisse manier omgaan met beeld en geluid. De spannende resultaten hiervan zijn in deze tentoonstelling te zien.




Getoond worden werken van Bernard Gigounon, Dyptic One (2005), Antonin de Bemels, Light Body Corpuscles (2005), Pieter-Paul Mortier, In the midst of (2005), Kurt D'Haeseleer, Fossilization (2005), Anouk de Clercq, Typospace (2005) en Nicolas Provost, The Diver (2006). Daarnaast wordt de internationaal met prijzen bekroonde installatie Looking for Alfred (2004) van Johan Grimonprez geëxposeerd. Van alle deelnemende kunstenaars is hun volledige werk uit de collectie van het Instituut te zien wat deel van de tentoonstelling uitmaakt. Zie voor de collectie: http://catalogue.montevideo.nl/

Antonin de Bemels – Light Body Corpuscles (6’00’’, 2005)
Als bezeten dansers bewegen onherkenbare twinkelingen zich door het beeld. Langzamerhand, krijgen de abstracte twinkelingen meer contouren en blijken ze ons een blik te geven op een lichaam dat zich beweegt door kruisende lichtstralen. Uiteindelijk komt er in een wirwar van lichtpunten de vorm van een menselijk lichaam te voorschijn…
Concept, beelden en montage: Antonin de Bemels
Electroacoustische compositie: Gordon Delap
Dansers: Melanie Munt en Ugo Dehaes
www.antonindb.be

Anouk de Clercq – Typospace (…, 2005)
Typospace biedt Anouk de Clercq de mogelijkheid haar passie voor schrijven te kunnen uitleven. In haar videowerk is vaak geen ruimte voor haar schrijfwerk daarom heeft zij een context gecreëerd voor de presentatie van woorden. Typospace geeft ruimte aan een tekstuele arena, een tekstomgeving. Het is daarbij een poging om lezen via een computer comfortabeler te maken. Evenals haar eerdere werken toont Typospace een andere plek in de ontdekkingstocht langs verschillende plekken die de moeite waard zijn om bij stil te staan.
www.portapak.be

Bernard Gigounon – Dyptic One, 2004
Prélude n°3 (2’37’’)
“Het gebeurde op een avond. Ik was in een bar rustig een drankje aan het drinken. Een man ging naast me zitten en omdat we daar alleen waren, gingen we met elkaar praten. We hadden het over rode wijn, vrouwen en muziek en plotseling realiseerde ik dat deze man Claude Debussy was. Ik vertelde hem dat ik video’s maak en wat mijn werk precies inhoudt. Plotseling, begonnen zijn ogen te glinsteren en vroeg me of ik geïnteresseerd zou zijn om een videoclip te maken van zijn derde prelude “Le vent dans la plaine” en ik stemde toe.”
In Prelude n°3 speelt Gigounon een grafisch spel met muzikale klanknabootsingen, hij laat ze dansen en contact maken met de beperkingen van het scherm. De minimale akkoorden en melodieën van Debussy worden eerder samengevoegd door surreële observatie dan door logica. Ze vinden een visuele tegenhanger in een pallet van verbonden letters in voortdurend bewegende en veranderende kleuren en vormen. Op dezelfde manier waarop de componist een impressionistische muzikale wereld maakt met warme tonen en geluidsbeelden creëert Gigounon een idioom uit zijn eigen steriele, achromatische grafische elementen. De letters halen niet alleen hun bestaan uit de muziek, maar ook hun betekenis.

Standing Ovation (1’41”)
De originele soundtrack van een clip onttrokken uit Jean Renoir’s ‘Une partie de campagne’ van een rivier tijdens hevige regenval is veranderd. Applaus in een concertgebouw geven nu toon aan het geluid van de regen. De video was in de eerste plaats gemonteerd voor een locatie specifieke installatie tijdens een concert van Marta Argérich in de Royal Music Academy. Opgenomen en live applaus werden gemixt tijdens een magisch moment toen het publiek werd geconfronteerd met een beeld van zichzelf als een volledige dimensie van de installatie, esthetisch en formeel.

Johan Grimonprez – Looking For Alfred (10’00’’, 2004)
Looking for Alfred documenteert Grimonprez's zoektocht naar Hitchcock look-alikes. In zijn verwijzing naar de vele figurantenrollen die Hitchcock zelf vervulde, en door de montage van de beelden, bevat het werk niet alleen referenties naar vijftig jaar filmgeschiedenis, maar tast het ook de grens af tussen fictie en documentaire.
We zien stukken uit een interview met één van de bekendste look-alikes, Ron Burrage, maar ook beelden van de casting van look-alikes (“I thought I was safe until you guys came along, digging up all those other Hitchcock look-alikes. Now we will have to find ways of disposing of them.”).
Grimonprez laat de Hitchcock-imitatoren daarnaast ook scènes herhalen waarin hij zelf als figurant optrad of paragrafen voorlezen uit de beroemde interviews die François Truffaut met Hitchcock afnam in de jaren 60. Met archetypische elementen zoals spiegels, raven en body-dubbels evoceert hij het Hitchcock-universum in de ruimtes van het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel waar gedeeltes van de film werden opgenomen.
De beelden zijn een combinatie tussen film stills en foto’s, sommige zijn genomen tijdens het filmen in Brussel en andere documenteren de diverse screentesten gehouden in Londen, Gent, Rotterdam, Los Angeles en New York gedurende het afgelopen jaar.
Looking for Alfred won onlangs de prestigieuze ZKM International Media Award.

Kurt D’Haeseleer – Fossilization (9’09’’, 2005)
Voor Fossilization gebruikte D'Haeseleer video als kneedmachine. Lagen met beelden worden tot een plakkerig rommeltje gevormd, een chaos die alles aanzuigt wat het aanraakt. Het is een apocalyptisch eindspel, met in de hoofdrollen verscheidene auto's, enkele menselijke resten en misschien zelfs nog wat ijdele hoop op een druilerige dag. Als een hermetische meditatie over het vrolijke verval van de Westerse beschaving, mengt het olieverslaving, sociale segregatie, snelheid, massatoerisme en massamedia in een vieze cocktail van pixels met een zure nasmaak.




Pieter-Paul Mortier – In the Midst of (19’00’’, 2004)
Zwart, vooral zwart, waarbinnen zich witte krassen aftekenen als contouren van bergen en een menselijk figuurtje daarin, begeleid door een ruis die klinkt alsof het videokanaal niet goed staat afgesteld, of als de wind in een microfoon, afgewisseld met natuur- en stadsgeluiden.
Een passage, in traag verschijnende en weer verdwijnende zinnen, verhaalt over hoe natuurlijke vormen menselijke vormen zijn, hoe we vormen herkennen, nodig hebben, bewonderen en hoe het tegelijk onze eigen creaties zijn. Zie ik een vlieger? Het beeld van een spelend kind doemt op, en nog meer. Steeds maar een fragment, door onzekere openingen in het zwart dat ons grotendeels het zicht ontneemt. De beelden schijnen als te kleine filmprojecties op een te groot doek. Uit geïsoleerde details en bewegingen bouw je iets op, stel je een geheel samen: een stad, een kind dat met een vlieger speelt... Een beeld krijgen is maken, bewerken. Zien is herkennen wat je ziet.
Mortier bewerkte het beeld zó dat je je werkelijk moet inspannen om iets te zien. Fragmenten, schaduwen, echo's, verdubbelingen, verschuivingen in geluid en beeld, nooit valt er iets volledig samen.

Het onbewerkte 'totale beeld' bestaat niet, en voor zover het ons toch wordt voorgehouden, heeft het zijn impact allang verloren. Het beeld, door de techniek gevormd, is door diezelfde techniek verstoord. In In the Midst of... lijkt het niet alleen te gaan om het onvermogen van de camera een moment en een ruimte vast te leggen; de waarneming zelf, als we het aangehaalde citaat uit Elementaire Deeltjes van Houellebecq erbij optellen, is een voortdurend aftasten, instellen, herstellen en optellen. Zo stellen wij de ruimte samen, en de gebeurtenissen die zich daarin afspelen. Een overzicht ontglipt ons steeds.




Nicolas Provost – The Diver (5’00’’, 2006)
Een eenzaam meisje wordt benaderd door een verlegen jongen op een door maanlicht verlicht balkon. Hun verlangen wordt gehinderd door de geheimen van de liefde tijdens een verhitte nacht.
The Diver is een neoromantisch audiovisueel schilderij. Het is een gedicht dat de zoektocht van de kunstenaar naar mysterieuze elementen combineert die een pathos in geluid en beeld creëert. Tegelijkertijd is het een melodramatische ervaring die het onderbewuste van de kijker probeert te bereiken met filmische en emotionele herinnering.
www.nicolasprovost.tk

[ruler}
VIDEOPROGRAMMA UIT DE COLLECTIE

Antonin de Bemels
Scrub solo series: 1. Soloniness 2. Disolocation 3. Soliloquy (37’00’’, 2001)
Idiot’s Brew (9’00’’, 2002)
Peau Pierre (19’00’’, 2002)
Au Quart de Tour (6’25’’, 2004)

Anouk de Clercq
Petit Palais (15’00’’, 2002)
Portal (14’00’’, 2002)
Building (12’00’’, 2003)
Kernwasser Wunderland (13'48”, 2004)

Bernard Gigounon
Cascade (1’30’’, 2001)
Starship (6’00’’, 2002)

Johan Grimonprez
Kobarweng or Where is Your Helicopter (25’00’’, 1992)
Dial H-I-S-T-O-R-Y (68’00’’, 1997)

Kurt D‘Haeseleer
File (25’00’’, 2000)

Pieter-Paul Mortier
She did see… (18’00’’, 1999)

Nicolas Provost
Bataille (7’00’’, 2003)
Papillon d’Amour (4’00’’, 2003)
Oh Dear… (1’00’’, 2004)

Websites kunstenaars
Anouk de Clercq: www.portapak.be
Nicolas Provost: hwww.nicolasprovost.tk
Antonin de Bemels: www.antonindb.be

Met dank aan:
Fatboy www.fatboy.nl
Virtual Events www.virtualevents.nl