15 mei - 24 juli

Tentoonstelling met Mounira Al Solh, Keren Cytter, Shana Moulton, Hayley Silverman, Ola Vasiljeva, Emily Wardill en Nina Yuen

Keren Cytter (IS, 1977) daagt in haar werk de conventies van genres en taal uit. Veel van Cytters werk gaat over menselijke relaties. Geïnspireerd door haar eigen leven en dat van haar vrienden, verhalen de video's over liefde, verlangen, verliezen, problemen en onbegrip. De werken deconstrueren de conventionele verhalende vorm door gebruik te maken van een overpoëtische, niet realistische en niet coherente taal waarin veel herhaling voorkomt. Hiermee benadrukt Cytter de kunstmatigheid van het filmmaken, waarbij taal functioneert als een bron van onbegrip binnen relaties.
Deze welbespraakte en expressieve taal is ook in strijd met de vaak wiebelige, en soms onscherpe, beelden. En tenslotte zijn ook de onderwerpen in tegenspraak met de hoogdravende taal en neigen eerder naar verhalen uit soaps. Deze discrepantie tussen woord en beeld draagt bij aan het melodramatische gehalte in de video's.
In 'Four Seasons' manipuleert Cytter meerdere stijlen en vermengt ze met elkaar: home-movie Hitchcock, lo-fi Hollywood glamour, soap-opera Samuel Beckett en soft-core feminisme. Dit komt neer op resultaten variërend van banaal tot subliem en van pijnlijk grappig tot surrealistisch. 'Four Seasons' is een eerbetoon aan alles dat nep is. Er speelt een plaat met dramatische muziek, dik nepbloed druipt op de witte tegels, er dwarrelt nepsneeuw door het appartement en een vrouw beklimt een donkere trap. Er ontvouwen zich langzaam twee dramatische en met elkaar botsende verhaallijnen over Stella en Lucy. Een verhaal gaat over een gebroken hart en een moord in herinnering van 'A Streetcar Named Desire' (1947) van Tennessee Williams. Verder beschrijft een voice-over het gebouw waarbij de architectonische elementen als metaforen voor menselijk gedrag worden gebruikt. De visuele clichés en lo-fi effecten versterken het drama en ondermijnen het op hetzelfde moment. Toch is dit werk niet een cynische persiflage op de speelfilm. 'Four Seasons' roept vragen op over de hiërarchie van herinneringen en over de interpretatie en waarneming van beeld en taal via het medium film.



Multi-disciplinair kunstenaar Mounira Al Solh (LB, 1978) werkt binnen de media video, installatie, schrijven, fotografie en schilderkunst. De kunstenaar werkte eerder met onderwerpen als Libanese immigranten en Libanese socio-politieke en religieuze conflicten. De persoonlijke ervaring van het tussen twee landen en culturen (Amsterdam – Beiroet / Westen – Midden-Oosten) begeven vormt vaak materiaal voor reflecties op sociaal-politieke en artistieke kwesties. De benadering van Al Solh is niet documentair, maar fictief, of zelfs fantasie te noemen, en is poëtisch en bevat veel humor. De kunstenaar transformeert dramatische zaken in ironische situaties en lijkt hiermee een bewuste parallel tussen sociaal-politieke kwesties en esthetiek te trekken. Ze eigent zich regelmatig andere kunstwerken toe, en transformeert zich naar andere karakters, voornamelijk die van fictieve kunstenaars. Al Solh's werk kenmerkt een spel tussen fictie en werkelijkheid dat op schijnbaar spontane manier verkregen is.
Al Solh presenteert het recente werk 'Double Burger and Two Metamorphoses' . De tweekanaals video installatie toont Mounira Al Solh die verschillende gesprekken met dieren heeft, zich als diezelfde dieren verkleedt en hiernaast voor- en achteruit op een hometrainer fietst. Het is een fictief experiment waarin Al Solh dialogen voert met dieren die ze zelf speelt. Afwisselend bespreken de karakters ideeën van filosofen of literaire schrijvers als Lyotard, Multatuli en Spinoza, en dagelijkse beslommeringen als liefde en eten. De essentie komt gek genoeg het beste naar voren in het gesprek over het dagelijkse leven. De conversaties eindigen enigszins frustrerend doordat Mounira Al Solh teveel lijkt te vragen van de dieren – haar Nederlandse gasten. De Libanese kunstenaar toont in deze installatie haar grenzen als menselijk wezen, en haar complexe relatie met Nederland. De stijl van de video is typisch Al Solh. Het is een lo-fi mengvorm van collage, schmink en attributen afgewisseld met een eenvoudige portretregistratie.



Shana Moulton (USA, 1976) zet in het negende deel van 'Whispering Pines' haar alter ego Cynthia in voor een zoektocht naar de geschiedenis van het zuidwesten van Amerika. Cynthia reist naar Taos, New Mexico en Sedona, Arizona op zoek naar de locatie van het televisieprogramma 'Antiques Roadshow' . De opnames van dit programma vinden plaats in een gigantisch casino dat in eigendom is van een lokale Native American stam. Onderweg komt Cynthia langs verlaten Land Art plekken en het iconische 'San Francisco de Asis' kerk die de kunstenaars Georgia O'Keeffe, Paul Strand en Ansel Adams meerdere keren vastlegden. Cynthia neemt een voorwerp mee naar de uitzending waarvan zij denkt dat het een origineel Native American Zuni kunstvoorwerp is. De misvattingen van de geschiedenis van lokale Native American volkeren worden pijnlijk duidelijk in de evaluatie door de kenner van het programma. Voetbaden en massagehulpstukken worden verward met originele archeologische Indiaanse kunstvoorwerpen.
In de zoektocht naar de herkomst van het kunstvoorwerp komen vooral hoop en onzekerheden in relatie tot het spirituele naar voren. De kunstenaar vermengt exotisme, de industrie rondom New Age doe-het-zelf praktijken en populaire cultuur. Dit resulteert in een vreemdsoortig verhaal met een surrealistische esthetiek. Moulton gaat vooral in op de collectieve Amerikaanse obsessie met gezondheid en schoonheid van lichaam en geest en kaart de collectieve angsten van haar generatie aan. De kunstenaar gebruikt droge humor en een lo-fi pop(ulaire) beeldtaal in een op performance gebaseerde video. Hoofdpersoon Cynthia gaat relaties en verbanden aan met (digitale) huishoudelijke objecten, haar digitale onderlijf en de digitale omgeving. Hiermee stelt Cynthia de authenticiteit van haar waarneming van de materiële wereld en haar lichaam ter discussie.



Hayley Silverman (USA, 1986) produceert beelden in de vorm van sculpturen, schilderijen en video's. In haar video's manipuleert de kunstenaar op digitale wijze eigen geschoten materiaal. Hierin zoekt de kunstenaar naar herinneringen uit het verleden door te dwalen door media, tijd en ruimte. Zo wordt in een van de laatste video's 'Mortal Wounded' het landschap een tastbaar veld op de rand van kneedbaarheid. Hiermee komt het zichtbare in de buurt van het tastbare, het meest nabije. Zoals de beweging van de maan die door Silverman’s gebruik van kunstmatige technieken een andere perceptie veroorzaakt. Ook in een digitale print veranderde de kunstenaar bestaand materiaal. Silverman bewerkte het schilderij 'David with the head of Goliath' (1640) van de Italiaanse schilder Ottavio Vannini. Dit schilderij probeerde een tweeëntwintigjarige in april 2007 in een museum kapot te trappen. De dader scheen te walgen van het afgehakte hoofd van Goliath net als de schilder zich vreselijk gevoeld moet hebben toen hij het afbeeldde. In de bewerking nam Silverman het originele beeld van de onthoofding als uitgangspunt, maar liet alleen de omtrek van het onderwerp bestaan, zodat het groteske onderwerp gemaskeerd raakt. De nieuwe ondoorzichtige vorm in de hand van David kan nu als schild in plaats van hoofd gezien worden. Silverman creëert hiermee een fictieve strijder. Een andere schildering van de kunstenaar toont een ontspannen hand van een roker. Het is een typisch gebaar dat elegantie uitstraalt, een rustmoment uitdrukt in een gesprek en een moment aangeeft waarop de tijd even stilstaat.



Geïnspireerd op 'La Ricotta' van Pasolini mengt Emily Wardill (UK, 1977) in de 16 mm film 'Sick Serena and Dregs and Wreck and Wreck' close-ups van Engelse glas in loodpanelen met zelf verzonnen verhalen over universele thema's. In de verhalen over liefde, vertrouwen en bedrog illustreert de kunstenaar ideeën die door het glas in lood zijn ingegeven. Wardill creëert korte impressionistische scènes met een theater-achtige kwaliteit, die door hun fragmentarische karakter eerder naar film neigen. Hiervoor maakte de kunstenaar gebruik van acteurs en geknutselde decors. De humoristische, overdreven episodes roepen emoties en kunstgrepen van filmisch melodrama op. 'Sick Serena and Dregs and Wreck and Wreck' gaat in op de (historische) macht van beelden en verhalen.
Wardill is geïnteresseerd in het gebruik van paradigma's binnen de hedendaagse politieke retoriek. Deze strategie voert in deze film terug op het gebruik van glas in lood als officieel communicatiemiddel in een grotendeels ongeletterde Middeleeuwse samenleving. Een andere fascinatie van Wardill ligt bij de manier waarop filmmakers als Fassbinder melodrama als Trojaans paard gebruikten, als methode om politieke kritiek in populair entertainment te smokkelen. Terugkerende concepten in de filminstallatie zijn rationalisme tegenover emotie en symbolisme tegenover realiteit. Naast deze analytische elementen ontkent 'Sick Serena...' een eenduidige interpretatie. Wat de verhalen communiceren is nooit helemaal duidelijk. Middeleeuwse iconografie en moderne referenties wisselen elkaar af en worden ondersteund door slapstick comedy. Uiteindelijk deconstrueren Wardill's films hun eigen beeldtaal wat de onherleidbare vreemdsoortigheid van de beelden benadrukt.



Voor Nina Yuen (Hawaii, 1981) is het bij het maken van een video belangrijk om tenminste een week in een kunstmatige omgeving te verblijven. In de videowerken speelt de kunstenaar vaak zelf de hoofdrol. Yuen produceert associatieve en speelse videowerken die een combinatie zijn van performance en collage. Vaak spelen hierin papier, motten of andere attributen een belangrijke rol. De kunstenaar gebruikt deze decorstukken om een imaginaire wereld te creëren waarin ze (onware) persoonlijke herinneringen en collectieve (on)waarheden naast elkaar plaatst.
Yuen toont in deze tentoonstelling haar nieuwe video 'David' . Dit werk is een bewerking van een tekst van Carmen Delzell waarin een vrouw een pakt sluit met de duivel en hem tot in de oneindigheid verschuldigd is. Yuen voert in de video een aantal magische rituelen uit. Het volgende fragment komt uit het verhaal van Delzell: "It was beginning to get chilly. Money would really be tight when it got too cold to sell on the street, so I decided to go to a fortune teller. She lived and worked in a storefront in Chinatown. She was fat and sneaky-looking and had only one breast. But it turned out she was right about everything to come and she gave me three wishes. I wished for an apartment, a man, and an antique store."...



Ola Vasiljeva (LV, 1981) werkt met verschillende media. De laatste tijd maakte de kunstenaar vooral theatrale installaties met video's, dia's en diverse objecten. Balancerend op de rand van cultuur, nieuwe media en conceptuele kunst reageert Vasiljeva met haar werk op de hedendaagse cultuur. Karakteristiek voor de werkwijze van de kunstenaar is het werken met bestaand materiaal, afkomstig van pop- en subculturen en van meer klassieke inspiratiebronnen. De installaties roepen een surrealistisch, vreemd en ontheemd gevoel op. Vasiljeva is een van de oprichters van de Ocean Academy of Arts en uitgever van het OAOA magazine.
Ola Vasiljeva toont een nieuwe installatie die bestaat uit 100 analoge dia's en een aantal keramische objecten. Het nieuwe werk, getiteld 'Le Bateau', viert in verwarring geraakte zintuigen. De verdoofde zintuigen zijn hier alleen nog maar tot het absoluut minimale in staat. 'Le Bateau' verzoekt om dementie en een barbaars verlangen naar de onbeschaafde natuur en het onbekende.