Van 30-08-2008 t/m 02-11-2008
Sonic Voices, Rocking Hard door Petra HeckTekst als PDF
Sonic Voices, Rocking Hard toont een persoonlijke keuze van kunstenaar Nathalie Bruys uit zeer diverse benaderingen en kunstvormen waarin gebruik wordt gemaakt van geluid en muziek. De tentoonstelling laat hiermee een uitgebreide vorm van ‘geluidskunst’ zien. De werken zijn gemaakt door jonge kunstenaars met uiteenlopende achtergronden. Wat ze gemeen hebben is een grote voorliefde voor muziek, geluid en kunst binnen hun veelzijdige artistieke universum. De multi-disciplinaire werkwijze van Nathalie Bruys vormt het hart van de tentoonstelling. Tegelijkertijd maakt Sonic Voices, Rocking Hard haar uiteenlopende inspiratiebronnen zichtbaar.
Sommige kunstenaars werken vooral beeldend, maar zijn hiernaast veel bezig met muziek, maken platen en laten (hun) muziek horen als ze ergens deejayen (Kim Hiorthøy, Jonas Ohlsson, Nathalie Bruys, Christine Ödlund). Anderen schrijven songteksten en muziek en maken hierbij video-clips (Heidi Happy, CocoRosie, Bunny Rabbit & Black Cracker) of maken er tekstwerken of videowerken mee (Annika Ström). Jan Rohlf en Guy Bar Amotz maken tekeningen en sculpturen die geen geluid maken, maar de mogelijkheid van muziek incorporeren en refereren aan de structuur van 'geluidssystemen'. Ook kunstenaars die vooral van hun muziek bekend zijn, tonen hier hun audiovisuele werk, zo toont Planningtorock een nieuwe installatie van videoclips met props. Het laatste element van de tentoonstelling is ingeruimd voor videoclips als de speciale 3D clip van Encyclopedia Pictura voor Björk en Johan Rencks video voor The Knife.
Het beeldende en muzikale werk dat de verschillende typen kunstenaars maken wordt in Sonic Voices, Rocking Hard met elkaar in verbinding gebracht. Er wordt geen onderscheid gemaakt tussen muzikant en beeldend kunstenaar of tussen beeldend kunstenaar en filmmaker. Het werk van de deelnemende kunstenaars laat zien hoe ze de scheidslijnen, die de beeldende kunst en muziek van elkaar lijken te scheiden, zowel bevestigen als uitdagen.
Een van de onderliggende vragen bij deze tentoonstelling is hoe de kunstenaars aankijken tegen op het oog totaal verschillende velden als muziek en beeldende kunst. Hoe werken zij met de diverse disciplines en kijken zij zelf tegen de verschillen aan? Kim Hiorthøy, muzikant en beeldend kunstenaar, omschreef in een interview met 'KultureFlash.com' de relatie tussen grafisch ontwerp en muziek als volgt: 'I regard them as very different things, even though the place in my head that decides if something works or not is the same for both'. En Bianca Casady, van het freakfolkduo CocoRosie noemt zichzelf een 'schrijver, meer dan iets anders', maar gelooft dat haar proza zich net zo natuurlijk in visuele vormen omzet als in songteksten.
Waar de uitingen van kunstenaars op de scheidslijn van muziek en kunst (nog) vaak binnen verschillende contexten getoond worden, zijn ze in Sonic Voices, Rocking Hard samengebracht. De relatie tussen muziek en beeldende kunst is overigens niet nieuw te noemen. Warhol koketteerde decennia geleden al met de Velvet Underground en maakte platenhoezen voor hen en anderen. De versmelting van hoge en lage kunsten die hij propageerde en verbreidde heeft die grensoverschrijding duidelijk dichterbij gebracht. Maar juist nu lijkt er een verhevigde interesse vanuit de kunstwereld voor de domeinen muziek en kunst en de grensoverschrijding tussen de twee. Wat betekent dit, en waarom juist op dit moment? Zijn kunstenaars tegenwoordig moeilijker in categorieën in te delen? Bevinden ze zich meer en meer in grensgebieden? Staan de instituten er meer voor open? Of reageren musea op deze tendens in navolging van de markt?
Een galerie als Deitch Projects uit New York is actief 'in exploring the new convergence of art, fashion, music, and performance.' De galerie produceert en toont ambitieuze projecten van kunstenaars die zich op het snijvlak bevinden van muziek, kunst en performance. Fischerspooner en Kembra Pfahler zijn hier voorbeelden van. De New Yorkse galerie presenteerde de eerste solo van Bianca Casady van CocoRosie en verzorgde de première van de 3D vertoning van de Wanderlust clip van het duo Encyclopedia Pictura voor Björk. Sindsdien wordt er ook binnen de kunstwereld opener naar grensoverschrijdende initiatieven gekeken. De vraag die zich opdringt is hoe trendgevoelig deze interesse is, hoe duurzaam zal de aandacht blijken te zijn? Volgt Deitch Projects de kunst op de voet of bestond het fenomeen allang en zijn zij in het gat gesprongen waar blijkbaar een markt voor bestaat?
De dominante opvatting is nog steeds dat de bekendheid van een muzikant een werkelijke artistieke carrière dwarsboomt. Het ‘huomo universale’ principe wordt gewantrouwd. Toch lijkt er een kentering zichtbaar zoals Robert van Gijssel in een recensie over de tentoonstelling ‘It’s Not Only Rock ‘n’ Roll, Baby’ in het BOZAR in Brussel opmerkt: ‘de artiesten die er nu toe doen overschrijden lachend de disciplinegrenzen en verklaren de existentiële vraag over de waarde van de beeldende kunst van de popster officieel tot belachelijke gedachte.’
Zoals Nicolas Bourriaud in 'Postproduction' schrijft is het museum allang niet meer de enige interessante plek voor kunstenaars. Volgens hem zijn 'alle kanalen die informatie en producten distribueren de daadwerkelijke tentoonstellingsplek voor kunstenaars van de huidige generatie.' Het kunstcentrum en museum maken deel uit van een groter geheel: de publieke ruimte. Clubs, t-shirts, cd's, scholen of straten maken hier ook deel van uit.1. Maar hoe open de kunstenaars hierover nadenken, de contexten blijven tot op heden nog vaak gescheiden. Clubwerk wordt vertoond in clubs en kunst in musea opgesteld. Misschien is het goed dat het gescheiden werelden zijn. Een museum is geen club, dus werkt clubwerk daar ook minder goed. Of moeten we contexten scheppen waarin het wel functioneert, zoals Deitch dat doet, projecten produceren en meer events genereren naast tentoonstellingen? Sonic Voices, Rocking Hard doet een poging deze vragen te beantwoorden en toont de verschillende type kunstenaars zowel binnen een klassieke tentoonstellingscontext, als daarbuiten tijdens optredens op de Uitmarkt en Museumnacht.
noot 1: Nicolas Bourriaud, Postproduction. New York/Berlin (2002) 2005, p. 71.
Guy Bar Amotz (IL, 1967, woont en werkt in Londen)
New Transport Busking Band, 2005-6
John Fahey / Devine / Thelonious Monk
cast mix-media, soundsystem
Originally commissioned and supported by the Museum of Art Ein Harod, Platform For Art and Wysing Arts Centre.
De laatste jaren heeft Guy Bar Amotz sculpturale installaties gemaakt die muziek en de mogelijkheid van muziek samenbrengen. De installaties refereren aan de structuur van 'geluidssystemen'. De tijdens deze tentoonstelling gepresenteerde modules zijn sculpturale odes aan legendarische muzikanten als gitarist John Fahey, pianist Thelonious Monk en cross-gender diva Divine. Allen zijn vroeg gestorven, wat bijdroeg aan hun legendarische status. De speakersculpturen van Guy Bar Amotz roepen het idee op dat de geest van muzikanten in anderen voortleeft. De van rubber gegoten beelden bevatten speakers, muziekinstrumenten en hoofden en geven de objecten de vorm van herdenkingsmonumenten. Het werk fungeert als speaker voor straatmuzikanten en is in 2006 gebruikt voor optredens in de Londense metro.
Whistling While Writing“I am sitting in my room, trying to construct the text I'm writing on my laptop. While my eyes are watching the screen my ears hear sounds which come from the garden, the street, the house and from my body. A green plastic whistle is held between my lips, and with it I'm whistling frequently. My whistle can make just one specific sound, the sound of my green whistle. However, there are plenty of forms of rhythms that I can use while I'm writing. Some of them are parallel to the rhythm of my tapping. Others refer to the narrative I am dealing with, but some of them are made for drawing the attention of the environment, to let the others know that now, at this specific moment I am writing. Making sound and listening to sound are two forms of activities that share one destiny, sometimes a tragic destiny, and to split them is like ignoring their corporeal existence.”
Nathalie Bruys (NL, 1975, woont en werkt in Amsterdam)
Extragalactic White Noise, 2008
sound installation
Geluidskunstenaar is de term waarmee de praktijk van Nathalie Bruys wel wordt omschreven. Een omschrijving die slechts gedeeltelijk de lading dekt, want Bruys maakt installaties, tekeningen en performances, werkt met video, radio, geluidsband en internet en treedt regelmatig op als dj. Ook brengt ze kunstenaars samen die binnen de context die ze schept hun eigen werk laten zien, of die samen met haar nieuw werk maken. Het is een artistieke praktijk waarbij het maakproces onderdeel van het werk is. 'Maar geluid is wel altijd het uitgangspunt. Voor mij speelt telkens de vraag: hoe ziet geluid er uit? Ik zoek naar manieren om geluid te vertalen.' Ook voor deze tentoonstelling heeft Bruys als co-curator verschillende kunstenaars/muzikanten gevraagd die geluid of muziek op verschillende manieren benaderen.
Ze toont in Sonic Voices, Rocking Hard tekeningen, een nieuwe installatie 'Extragalactic White Noise' en het project getiteld Soundmuseum.fm. Soundmuseum.fm is tot stand gekomen met vormgever Katja van Stiphout dat op 14 september officieel gelanceerd wordt. Het is een virtueel museum voor alle aspecten van geluid. Elke maand wordt een kunstenaar, componist of iemand anders die met geluid werkt, getoond in de 'gallery'. Daarnaast komt er een depot met geluidsbestanden en een bibliotheek van allerlei publicaties op geluidsgebied.
“Sound opens space for other things to appear!”
Eliza Douglas & Bradley Benedetti in samenwerking met
CocoRosie en Emma Freeman.
God Has a Voice, She Speaks Through Me, 2008
videoclip, CocoRosie
CocoRosie bestaat uit de Amerikaanse zussen Sierra Casady (1980) en Bianca Casady (1982). Sierra speelt vooral gitaar, piano en harp, en zingt op de achtergrond mee. Bianca zingt en manipuleert kinderspeelgoed en elektronische instrumenten. Op het podium staat CocoRosie bekend om haar kostuum-achtige presentatie. Het nummer van de in de tentoonstelling gepresenteerde video bestaat zowel digitaal als 7” single in een gelimiteerde oplage. De muziek kan het best omschreven worden als spirituele dance met apocalyptische thema's. Hun albums bevatten invloeden van Hawaiaanse folk, hip-hop, techno en vroege blues.
Bianca Casady is naast muzikant ook beeldend kunstenaar. Beelden van haar werk zijn in de clip gebruikt. De twee zussen maakten de clip in samenwerking met Eliza Douglas, Bradley Benedetti en Emma Freeman. Bianca noemt zichzelf een 'schrijver, meer dan iets anders', maar gelooft dat haar proza zich net zo natuurlijk in visuele vormen omzet als in songteksten. Ze maakt naast teksten en muziek ook schilderijen, tekeningen en collages die mythische beelden bevatten van wolken, schedels, swastika's, dollartekens en portretten. De single bevat twee kanten met collages gemaakt door de zussen. En net als de video bevat deze over-the-top mythische elementen als dolfijnen, eenhoorns en een heuse islamitische venus.
Encyclopedia Pictura (Sean Hellfritsch en Isaiah Saxon, U.S.A, 1983, wonen en werken in San Francisco)
Wanderlust, 2008
videoclip, Björk
Deze 3D videoclip voor een nummer van de IJslandse Björk is in première gegaan bij Deitch Projects, een galerie in New York. Encyclopedia Pictura vindt dat de ultieme rol van kunst is om het gebied van directe ervaring uit te breiden. Het duo wil in de toekomst dan ook meer met 'augmented reality'-toepassingen gaan werken. Encyclopedia Pictura is ervan overtuigd dat 3D, zoals in deze clip, veel dichter bij een onmiddellijke ervaring komt en minder ver af staat van hoe we daadwerkelijk beschouwen dan 2D. De video toont een mythisch-poëtisch beeld van een primitieve wereld en de strijd tegen de toekomst, binnen het thema van het zwervende bestaan. Voor de video is negen maanden gewerkt in de studio's van galerie Deitch. De jongens van Encyclopedia Pictura omschrijven het als 'handgetekende conceptuele kunst' waarvoor een speciale stereoscopische camera gemaakt moest worden. Hiermee werden live acties, maar ook poppen en schaalmodellen opgenomen en vermengd met computergegenereerde animatie.
Heidi Happy (CH, 1980, woont en werkt in Luzern)
Du da, ich da, 2008
HD, 16:9, 2'33'' min.
Heidi Happy is de artiestennaam van Priska Zemp die in 2008 aan de Rietveld Academie afstudeerde met onder andere de hier getoonde videoclip. In haar beeldende werk vormt het geluid of de muziek aanleiding, leidraad of gevolg. Geluid en muziek zijn in alle gevallen, of het nu animatie, video of muziekvideo is, van essentieel belang. Ze maakt naast haar beeldende werk al jaren muziek en schrijft hier zelf teksten bij waarmee ze vooral in Zwitserland en Nederland succesvol optreedt. Hiernaast acteert Heidi Happy vaak verdienstelijk in de bijbehorende eigen gemaakte clips.
“Before starting to write a song, I usually have the urge of telling a story that just had moved me. While finding the right words and melodies, the content of the story slightly changes, but not too much, so I am still able to perform the new story while feeling the emotions and seeing the images of the true story. When making a video clip, I try to tell a story that is not automatically on people’s mind when they only hear the song. My goal is to make them notice details of the lyrics and the arrangements, while telling them a third story through the images.”
Kim Hiorthøy (NO, 1973, woont en werkt in Oslo en Berlijn)
Totality for kids, 2008
animation, approx. 3' min.
De Noorse kunstenaar en muzikant Kim Hiorthøy werkte op de academie tegelijkertijd aan geluid en grafisch ontwerpen. Zijn platen komen sinds 2000 uit bij het label Smalltown Supersound. In zijn muziek combineert hij vreemde beats, lo-fi electronica, veldopnamen, electro-akoestische geluiden en samples wat in een compleet eigen stijl resulteert. Hiernaast ontwerpt hij platenhoezen voor bands, maar is hij ook filmregisseur en illustrator van kinderboeken. De tekeningen die hij hiernaast maakt laten complexe organische werelden zien. In deze gefragmenteerde en instabiele omgevingen bestaan verschillende zones van bewustzijn op een vreemde manier naast elkaar.
“I have a lot of resistance in me to the idea of music or sound in relation to an image. I don't know why. When I hear about ideas like this I always get a picture in my head of some old free-jazz person with a saxophone and next to them someone is sloshing paint up on a big white sheet 'interpreting' what they hear. Perhaps here should be more exhibitions with artists who are also farmers, showing not ony their art, but also their pigs and sheep.''
Christine Ödlund (SE, 1963, woont en werkt in Stockholm)
Forest, 2006
Videoanimation & electronic music
4:3, stereo, colour, 4'42'' min. loop.
Ödlund is kunstenaar en componist. Ze studeerde fotografie aan de universiteit en studeerde daarna af aan de kunstacademie in Stockholm als videokunstenaar. Verder heeft Ödlund onderwijs gehad bij het instituut voor Electro-akoestische muziek in Zweden. In augustus 2008 kwam haar eerste album uit bij iDEAL. Op het moment werkt Ödlund veel met hybride vormen van animatie, fotografie en electronische muziek, zoals te zien is in de video 'Forest'. Beelden en geluiden van bijvoorbeeld regenwouden of het menselijk lichaam worden uit elkaar getrokken en voor imaginaire werelden ingezet. Ons beeld en instinct van gedrag en bewegingen worden door Ödlund vertaald naar emoties en bedoelingen. Door vast te leggen wat we kunnen waarnemen roept Ödlund een wereld op waar alles leeft, wat dat naast het maken van bewegingen of geluid ook mag betekenen. 'Forest' is een microscopisch landschap gemaakt van geanimeerde foto's en videocollages geïnspireerd op wetenschappelijke documentaires.
Audio-Vision
“The cross-sensory condition called synesthesia is the phenomenon where real information of one sense is accompanied by the involuntary perception of another. It can occur between nearly any two senses or perceptual modes. Artists with synesthesia have been using this ability as a creative tool in the artistic process throughout history.
For those who are not gifted with synesthesia, like myself, there are other ways of exploring sound and image. In my own artistic work with audio and moving image, the perceptual exercise is to try to focus on the space between the two parallel art forms in search for additional hidden senses, dimensions or unknown laws of nature. 'Forest' is a symbolic place of this exploration.”
Jonas Ohlsson (SE, 1967, woont en werkt in Amsterdam)
Ohlsson is een Zweedse kunstenaar en muzikant/dj die in Amsterdam woont, maar vaak op andere plekken van de wereld te vinden is. Op het label Staalplaat verscheen eerder zijn cd 'Unspoken word tour'. Hij draait als dj van alles: van Detroit techno, acid, Jamaicaanse Dancehall, Hip Hop, Samba, experimentele electronica, country, melodieuze psychedelische pop, Braziliaanse capoeira, club, industrieel, mambo, etc. Ohlsson zet de flow van het draaien en muziek maken ook in voor zijn artistieke werk. Er komt een pop-achtige stroom van beelden, materialen en ritme uit voort. Ohlsson creëert verhalen en geeft commentaar op het maken van kunst, op hemzelf als kunstenaar en individu binnen de context van de wereld. De gedachten die hij destilleert uit de maatschappij uit hij niet in een afgebakende artistieke vorm, maar kan in zowel beeld, als tekst en/of geluid vorm krijgen.
'When I moved from Örebro (Sweden) to Amsterdam in 1996 to study art, Kai Parviainen and me decided to stop working as Enema & Gejonte. While art became more and more important to me, I continued making music. Lyrically I was confused. My situation has changed so much. I no longer lived in small town Örebro, I lived in Hipster Mecca Amsterdam. I could not write songs about small town boredoms any more. But I could not write about the sex, drugs and techno trance lifestyle that you would expect from Amsterdam yet either....I had a writers block! But I got out of it. Zwarre of Börft records had been harassing me about new material ever since I left Sweden. What came out on 'Ride the dysfunctional beat' was a mixture of experiences. From doing art in Los Angeles (Sunset Blvd Crackwhore). The death of loved ones (Är du rädd för att dö fegis?), getting really bad reviews of your art shows (So Wrong For So Long), to the love of sitting in the studio making music and trying to catch up with the now (the now song). Basically I did what I had done with Enema & Gejonte, just write about the wonders and mishaps in my life. Only difference was that my life was suddenly very cool and funky. I was travelling around the world doing art shows and DJ ing. My next record will be a 10 inch (always my favourite format). I will record it in Rio de Janeiro, hopefully together with some Baile Funk funkateers. Baile Funk is one of my new music loves. I hope to have it released in the spring of 2008, again on Börft records. Buy buy! Jonas'
Planningtorock (Janine Rostron, UK, 1972, woont en werkt in Berlijn)
YOU ME MUSIC US # II, 2008
audio-visual installation
Planningtorock is de creatie van muzikant en videokunstenaar Janine Rostron. De duizelingwekkende audiovisuele presentaties lenen elementen van klassieke muziek, glam rock en hip-hop. Klassiek opgeleid als violist verscheen Planningtorock als heroïsch, gemaskerd vrouwelijk alter-ego in 2004 voor het eerst in Berlijnse clubs. De live shows overschrijden de grenzen tussen conventionele muziekconcerten en performancekunst waarin Rostron met behulp van diverse props, waaronder een assortiment aan helmen, reageert op de psychedelische, caleidoscopische videopersoonlijkheden. Elementen van de dandy, cyborg en modernistische held maken Planningtorock tot hybride vrouwfiguur van de 21e eeuw. Voor Sonic Voices, Rocking Hard maakt Janine Rostron een video-installatie van twee nieuwe video's met props en geeft ze een performance op de Stubnitz tijdens de Uitmarkt op zaterdag 30 augustus.
Bunny Rabbit & Black CRackerLovers and CRypts, 2007
videoclip
Deze videoclip is gemaakt door Bunny Rabbit & Black Cracker (Melisa Rincon & Celena Glenn) voor een van de nummers van hun gelijknamige album ‘Lovers and CRypts’. Het bevat vijfhonderd frames met de hand gemaakte overdadigheid. De plaat bevat 'freestyle rhymes' met invloeden vanuit de punk, hip-hop en folk. Bunny Rabbit is afkomstig uit Noord Brooklyn, U.S.A. waar zij de rijmende vaardigheden op omgekeerde afvalbakken heeft opgedaan en tantrisch zingt over spirituele toewijding. Black CRacker maakt de beats en heeft het album geproduceerd. Cracker tourde een tijdje mee als beatboxer van CocoRosie en heeft befaamde ‘spoken word’ performances opgevoerd. Hun werk valt paradoxaal te omschrijven met perversiteit en verbeelding, creatief en crimineel, geweld en instinct.
'Carry me like a baby, thumbsucker, pretty mutherfucker. I'm running through the streets in a nightie, just wanna be your wifie, as the bombs crash down all I hear is the sound of lullabies.'
Johan Renck (SE, 1966, woont en werkt in Stockholm)
Pass This On, 2003
videoclip, The Knife
The Knife bestaat uit het Zweedse broer-zus duo: Olof Dreijer en Karin Dreijer Andersson. Zij maken sinds 1999 samen muziek. Voor hun persfoto's proberen zij zich te kleden als de muziek: mysterieus, donker, maar tegelijkertijd grappig. En hoewel ze maar enkele keren hebben opgetreden, laten ze veel clips maken, omdat ze het als verlengstuk van hun muziek zien. Soms maken ze zelf video's, maar deze clip voor 'Pass This On' is door Johan Renck gemaakt.
Renck is een Zweedse muzikant, muziekvideo/reclame-regisseur en filmmaker. Hij heeft clips gemaakt voor Kylie Minogue, Robbie Williams en Madonna. De clips zijn meestal theatraal, strak gemonteerd en goed gemaakt in een vaak melancholische blauw-groene tint met sterke licht-donker effecten. Al vroeg speelde Renck zelf in bands, hij schilderde en fotografeerde en was performancekunstenaar. Zoals hij zelf zijn huidige diversiteit omschreef in een interview voor CCN international.com:
'I tend to spread my jam too thinly on all my toasts rather than making one really perfect toast, but that's my nature I guess.' Voor hem gaat het allemaal om hetzelfde: emoties in een andere vorm omzetten. En hij zegt nooit op te houden met videoclips maken:
'I love music too much for that'.
Jan Rohlf (DE, 1975, woont en werkt in Berlijn)
Jan Rohlf & Maverick
Genretapete'/'Genre wallpaper, 2001-2008
wallpaper
Jan Rohlf
INDEX 1-3, 2005-2008
computer prints and booklets
ongoing series
Beeldend kunstenaar en een van de oprichters van Club Transmediale, Jan Rohlf, maakt tekeningen en sculpturen, die hetzij handgemaakt danwel computergegenereerd zijn. Hij zoekt naar de wederzijdse beïnvloedingsprocessen van wetenschap en populaire cultuur. In Sonic Voices, Rocking Hard zijn behang en computertekeningen te zien. De werken gaan in op persoonlijke manieren van toe-eigening naast het collectieve aspect van populaire muziekcultuur. Het behang toont de verzamelde muziekgenres die muziekproducenten, critici en luisteraars hebben bedacht. De kijker bepaalt de (persoonlijke) waarde ervan en vormt hiermee het klankbord voor de genres. De tekeningen zijn afbeeldingen van persoonlijke muziekverzamelingen en hi-fi stereosystemen van drie Berlijnse inwoners. In de stijl van technische tekeningen uit handleidingen tonen de tekeningen op ware grootte de 'architectuur' van de verzamelingen en hiermee iemands herinneringen.
“Since my youth I always have been involved in both, art and music – doing art and organizing music events, the one inspiring the other. Over the years I became more and more aware of the many differences to be found in the processes of music and art. There are some differences inherent within the aesthetic forms, but to my opinion the more significant differences derive from the contextual qualities of the art and the music worlds. It is probably just this, that made me develop the wish to work at the intersections of the two and try to follow an idea of 'inbetweenness'.”“Today, the most interesting field of tension between music and art probably is to be found in their ability to represent antagonistic streams within society and cultural history. Put in an oversimplified way, art as we experience it today, as a manifestation of the art market and the so called 'art world', at its core still is upheld as a privileged and elitist cultural form, while popular music and music culture are seen as egalitarian and of mostly proletarian origin. This kind of divide never appealed to me and it did not concur with my own experience and with my own practice within art and music. Interestingly, the described relation between art and music is rapidly changing these days, while both fields undergo serious economic transformations, with the art market gaining economic power and the traditional music industry collapsing. This hopefully will lead to new perspectives on the relation of music and art – but it might as well get worse. Anyways, one should never stop looking for those protagonists on both sides that strive to find strategies of self-determination to balance out the cultural and economic value of their artistic production, and for the individual biographies involved. It is exactly those processes and stories, that I am trying to analyse and visualize within my work.”
Lina Selander (SE, 1973, woont en werkt in Stockholm)
Inner Pond, 2003
installation, mini-DV transferred to DVD
colour, sound, 6'30'' min. loop
In Selander's films zijn beeld, geluid en tekst uit hun oorspronkelijke verband getrokken en op een andere manier bij elkaar gebracht. Geluid legt het beeld niet uit en het beeld illustreert de film niet, waardoor geluid en beeld niet een klassieke hiërarchische relatie tot elkaar hebben. 'Inner Pond' is een gekromd, horizontaal, in tweeën gedeeld scherm waarvan de naad de essentie is. De naad in de cirkel maakt de rechthoekige oorsprong van het beeld zichtbaar. Het materiaal is afkomstig van twee in de nacht gefilmde reizen, en resulteert in een abstract landschap. Het geluid is een compilatie van verschillende gemanipuleerde geluiden, waaronder het scratchen van een oude LP en het achteruit draaien en uitrekken van een oud nummer.
“Sound underlines, gives atmosphere and emotion. It can change the way an image is seen. In my later videos sound comes in after a while and makes the spectator aware of a present. The sound creates a now, adds a layer of real to the image. But each can of course exist without the other. They meet as strangers who know each other.”
Annika Ström (SE, 1964, woont en werkt in Londen)
I don't know what to singfrom:
ten new love songs, 1999, video, 22' min.
The Missed Concert, 2005
video, colour, 4'30'' min.
Annika Ström maakt tekstwerken, video's, schrijft songteksten en muziek. Haar tekstwerken zijn vaak anti-statements, zoals het op deze tentoonstelling aanwezige 'I don't know what to sing, I do sing anything sentimental'. Haar liedjes reageren vaak op de paradoxen van het kunstenaarsleven of over onhandige elementen in het dagelijkse bestaan. Zoals in de getoonde video teleurgestelde fans de redenen voor het missen van een optreden van hun vriend (Annika Ström) vertellen. De bitterzoete muziek die Ström in deze en andere video's gebruikt zijn niet eenvoudig als soundtrack te beschouwen. Ze gebruikt ze om haar beelden te structureren en maken deze video tot iets belangrijkers dan banale verontschuldigingen. De kunstenaar gebruikt popmuziek om (vooral onbelangrijke) zaken te versterken en verbindt hiermee muziek aan herinneringen. De cd van Ström die ook tijdens de tentoonstelling te beluisteren valt, bevat 'ten new love songs', met toespelingen naar de kunstenaar zelf, en reacties op het dagelijkse leven en de popcultuur. De persoonlijke en emotionele motieven moeten niet te serieus genomen worden, ze zijn vaak als ironisch commentaar bedoeld.
'Vardagsmusik / Everyday music / elke dag muziek'
Venour‘Niet de jeugd!’
kleipoppen, DVD
Venour combineert nieuwe media met autonome kunst, grafisch ontwerp en illustratie. Het collectief geeft een eigen kijk op flyers, posters, websites, reclame, kunst, film, huisstijlen en lifestyle. Hiernaast veejayed Venour in clubs. De leden van Venour houden kortom niet van hokjesdenken en hebben het dan ook over 'hokjes, spokjes'. De band: ‘Niet de jeugd!’, staat beter bekend als de kleinste band van Nederland. Ze treden op met kleine kleipoppen en projectie en passen geluid toe in de vorm van een band. Hun nummers zitten vol waargebeurde situaties en vanaf 2008 zijn ze een groot succes. Vanwege het fragiele karakter van de poppen die afhankelijk zijn van de warmte en luchtvochtigheid van de tentoonstellingsruimte zal 'Niet de jeugd!' in ieder geval optreden op de volgende data: 29 – 31 aug., 13 – 14 sept. en 1-2 nov.
“Muziek en beelden zien wij vaak als een. Omdat wij ook Vj zijn zoeken we altijd beelden bij muziek. Beelden hebben vaak een ritme dat op muziek past. En bij muziek heb je vaak een beeld. Het is zelfs zo erg dat we vaak meteen aan een video denken als we muziek horen. En zijn om die reden dan ook steeds vaker bezig met scenario's voor muziek video's.”
tentoonstelling: Nathalie Bruys, Petra Heck, Susanne Jaschko
assistentie: Sara Despres
tekst: Petra Heck
vertaling: Don Mader
Met dank aan:
Powered by Beamsystems.
