14-02 t/m 25-04-2009

TEKST ALS PDF

In Search of the Unknown bevindt zich op een vreemde plek, op een onbekend moment. Tussen visioenen van de toekomst die het heden achtervolgen en het angstbeeld van helemaal geen toekomst. In de eerste tentoonstelling van 2009, op een moment dat de -financiële- vooruitzichten in de wereld hoogst onzeker zijn, staat de zoektocht naar het onbekende en onvoorstelbare en de frictie tussen toekomst, heden en verleden, centraal.

In de tentoonstelling In Search of the Unknown functioneert sciencefiction als een van de toegepaste artistieke instrumenten voor de deelnemende kunstenaars. Visies op de toekomst, vanuit het heden en verleden worden geproblematiseerd. Het genre sciencefiction -vooral binnen de domeinen van literatuur, film, architectuur, grafische kunst en digitale media aanwezig- is zo langzamerhand ook een bepalende inspiratiebron voor een hoop beeldend kunstenaars.

Sciencefiction verenigt de schijnbare tegenstelling in zich van het mogelijk reageren op een onbekende toekomst, zonder verleden en heden uit te kunnen sluiten. Tate-curator Jessica Morgan schrijft dan ook dat sciencefiction altijd een commentaar op de huidige stand van zaken is. Sciencefiction wordt gepresenteerd als 'glimp op de toekomst', maar reflecteert niet alleen op het heden, het is misschien meer nog een reflectie op het verleden.1 De getoonde werken zeggen daarom logischerwijs meer over het heden, over de tijd waarin het gemaakt is en het verleden, dan over de toekomst.

De tijdsfrictie tussen toekomst, heden en verleden staat centraal in een aantal installaties in de tentoonstelling. Zo is het achterliggende idee van Mark Aerial Waller's Superpower – Dakar Chapter dat het licht dat we op aarde zien er duizenden jaren over doet ons te bereiken, en daarmee feitelijk een licht op ons verleden werpt. Het sciencefictionverhaal van Waller doet toekomstig aan, maar speelt zich vreemd genoeg af in een Afrikaans decor met soapsterren. De film van Ellard & Johnstone laat de 'retro-futuristisch' utopische architectuur van de kunstenaar César Manrique op het vulkanische eiland Lanzarote zien. De gebouwen zien er nu vervreemdend nostalgisch uit, als statements over hoe de toekomst eens werd voorgesteld. Tegelijkertijd toont het landschap een tijdloze, of plaatsloze ruimte, die er letterlijk 'buitenaards' uitziet. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het gebied als locatie gebruikt is voor een film over een buitenaardse planeet. In het werk Kempinski van Beloufa wordt in een mengvorm van fictie (sciencefiction) en documentaire gesproken over een magische wereld; over toekomstige en buitenaardse technologieën als telepathie en telegedachten. Maar aangezien de geïnterviewden zich de toekomst voorstellen en erover spreken in de tegenwoordige tijd, ontstaat er opnieuw een tijdskloof. Ook in de werken van Lislegaard, Heldén en Chong komt het tijdsgewricht en onze verhouding daartoe aan de orde.

Er bestaan een hoop verschillende ideeën over hoe we naar het besef van tijd kunnen kijken, hoe we omgaan met de toekomstige tijd, het heden en verleden. Zo schrijft de sciencefiction schrijver J.G. Ballard dat 'de toekomst geannexeerd is door het heden'. Volgens hem 'leren we te leven, denkend dat alles op hetzelfde moment gebeurt.' Hij formuleert het als volgt:
'Today nobody is interested in the Future at all. Future has been annexed into the present. Occasionally a futuristic image is trotted out, ransacked like an image of the past and absorbed into the ongoing continuum that represents present-day life. After all time is no more than a neuropsychologic structure that we inherit and that like the appendix or corporal hair no longer need. Our next great evolutionary leap will not be of the physical but mental type. We will learn to live thinking that everything happens at the same time. That is to say 'No Future'.'

Sebastian Diaz Morales gebruikte dit citaat als aanleiding voor de video-installatie Oracle, waarin beelden als tekens fungeren. Als een orakel spreken ze over de toekomst als continuüm van het heden, zonder waardeoordeel of interpretatie. Het 'nu' wordt aan de toeschouwer geopenbaard als een punt van spanning tussen het verleden en de toekomst.

Kunstenaar Philippe Parreno vraagt zich af, wat we zouden moeten als een toekomstig wetenschappelijk begrip van tijd zou laten zien dat alle vorige afbeeldingen fout zouden zijn en demonstreerden dat het verleden, de toekomst en zelfs het heden niet bestaan? We zouden leren dat het idee van verweven verhalen, zoals onze persoonlijke geschiedenis en toekomst allemaal verkeerd zijn. Parreno haalt hiervoor de wetenschapper Julian Barbour aan die schrijft dat tijd niet bestaat, een illusie is. We hebben volgens Barbour geen bewijs van het verleden, alleen onze herinneringen eraan, en geen bewijs van de toekomst, alleen ons geloof erin.2 Of zoals de Franse architect François Roche -die zelf veel ontworpen heeft voor de toekomst en lezingen houdt die plaatsvinden in het jaar 2050- schrijft dat (science)fiction zich niet achteruit, of vooruit bewogen heeft, maar in het heden geschoven is. Dat we moeten leven in het heden tussen 'Back to the Future' en 'Tomorrow Now.'3

De literatuurwetenschapper en sciencefictionkenner Fredric Jameson schrijft over utopieën, waarvan sciencefiction er een is, dat 'ontwrichting' van de toekomst de nieuwe discursieve strategie moet worden. En de 'utopie' de ideale vorm voor deze ontwrichting zou zijn. Jameson beweert dat we over de breuk zelf na moeten denken, en niet moeten focussen op het traditionele beeld van hoe dingen er na de breuk uit zouden kunnen zien. Hij roept op tot een concentratie op de breuk, op het onmogelijke, op het onrealiseerbare in zichzelf. Hij vraagt zich hierbij af of we geen angst moeten ontwikkelen voor het verliezen van de toekomst, voor historiseren, net als bij George Orwell de angst voor het verlies van verleden, geheugen en jeugd. Deze angst voor een dreigende toekomst wordt in sciencefiction, vooral bij tijdreizen, vaak gedramatiseerd. Een andere keuze in het heden veroorzaakt een totaal andere toekomst voor iedereen, zoals blijkt in La Jetée, een film van Chris Marker.4

De kunstwerken in In Search of the Unknown hebben naast verschuivingen tussen heden, verleden en toekomst ook andere gemene delers. In de installaties schuiven documentaire, wetenschap, fantasie en (science)fiction dicht langs elkaar of vloeien in elkaar over. Hiernaast zijn er werken in de tentoonstelling die zich minder op het tijdsbestek richten, maar meer op de grenzen van kunst en wetenschap, hetgeen ook letterlijk in de term sciencefiction, wetenschapsfictie, terugkomt. Voor Hugo Gernsback, de uitvinder van de term, was sciencefiction vooral bedoeld als middel tot popularisatie van de wetenschap en wetenschappelijke ontdekkingen. De geschiedenis van het genre laat daarentegen zien dat deze gedachte door latere schrijvers slechts beperkt is nagestreefd. In een aantal werken in de tentoonstelling komt juist deze link tussen wetenschap en fictie naar voren.

Zo is Radio Astronomy een kunst en wetenschapsproject van r a d i o q a l i a dat nog onbekende geluiden uit de kosmos
onderschept en uitzendt. Het project is een samenwerking tussen r a d i o q u a l i a en radiotelescopen verspreid over de wereld. Persijn Broersen & Margit Lukács tasten in Manifest Destiny de grenzen af van wat we in tijd en ruimte kunnen waarnemen en fictionaliseren dit met een voice-over die is gebaseerd op werkelijke verhalen van wetenschappers. De video laat de beperkingen van het gekleurde voorstellingsvermogen zien en maakt hiernaast zichtbaar dat we ook over deze grenzen heen willen kijken en nieuw gebied (bijvoorbeeld in de kosmos) wensen te veroveren. Semiconductor maakte de video Do You Think Science... waarin een groep ruimtewetenschappers wordt gevraagd of de wetenschap alles kan verklaren. Hiermee onthult Semiconductor de verborgen motivaties van de onderzoekers om de uiterste grenzen van menselijke kennis op te zoeken. In een poging de betekenis van de vraag te achterhalen wordt een doos van Pandora geopend van (filosofische) beperkingen die binnen de wetenschap bestaat.

De kunstenaars in de tentoonstelling hebben een fascinatie voor verbeeldingen van de toekomst en afwijkende realiteiten. Ze trekken het onmogelijke in twijfel en zoeken naar nieuwe/alternatieve visies. Technologie, ideologie, architectuur en (politieke) constructies staan centraal in sciencefictionverhalen en liggen ook grotendeels ten grondslag aan de kunstwerken in deze tentoonstelling of ze nu fictief, documentair, wetenschappelijk of iets anders lijken of blijken te zijn.

1 Dominique Gonzalez Foerster, TH.2058, London, 2008, p. 21.
2 Dominique Gonzalez Foerster, TH.2058, London, 2008, p. 86.
3 http://www.rethinking-academic.org/scientificpapers/FictionandMass-FR.pdf
4 Fredric Jameson, Archeologies of the Future, The Desire Called Utopia and Other Science Fictions, London 2005, http://www.utoronto.ca/utopia/archeologies.pdf

Met dank aan:

BeamSystems
Amsterdamse Fonds voor de Kunst
National Arts Council of Singapore
 
Neïl Beloufa (FR, 1985, woont en werkt in Parijs (FR))
Kempinski, 2007
DVD, 13'58'' min.
Collectie NIMk
http://www.neilbeloufa.com/

Kempinski is een mystieke en animistische plek. Er komen mensen tevoorschijn uit de duisternis, met TL-lampen in de hand. Ze spreken over een magische wereld, over toekomstige en buitenaardse technologieën als telepathie en telegedachten. Hun verhalen zorgen voor verwarring en contradicties in deze mengvorm van fictie (sciencefiction) en documentaire. Het scenario van Kempinski, gefilmd in verschillende steden in Mali, wordt gedefinieerd door specifieke regels: de geïnterviewden stellen zich de toekomst voor en spreken erover in de tegenwoordige tijd. Beloufa confronteert ons met het gangbare vooroordeel over vooruitgang en achteruitgang; geavanceerde technologie, zoals we die nu kennen, lijkt op teruggang in vergelijking tot dat wat in Kempinski getoond wordt. Hiernaast zijn de hoopvolle, poëtische en spirituele fantasieën in de film op een melodieuze manier opgenomen en gemonteerd; Kempinski ondergraaft zo onze exotische verwachtingen en stereotypen over Afrika.

Persijn Broersen (1974) & Margit Lukács (1973) (wonen en werken in Amsterdam, (NL))
Manifest Destiny, 2009
HD, 17' min.
Muziek/soundeffects: Berend Dubbe, acteur: John Pope, 3D animatie: Gertjan van Ouwedorp, interior camera: Bert Oosterveld
De film is gesponsord door het Nederlands Fonds voor de Film en de Rijksakademie.
Collectie NIMk
http://www.pmpmpm.com/

Manifest Destiny, het werk dat Broersen en Lukács maakten tijdens hun laatste jaar op de Rijksakademie wordt hier in zijn definitieve vorm gepresenteerd. Het duo omschrijft de film zelf als een 'reis door een imaginaire kosmos'. Het kader van deze kosmos wordt enerzijds gevormd door ons gekleurde voorstellingsvermogen en anderzijds door de menselijke drang -de 'Manifest Destiny'- om juist over deze grenzen heen te willen kijken en nieuw gebied te veroveren. Een fictieve wetenschapper in de voice-over, gebaseerd op interviews met werkelijke wetenschappers, doet jarenlang onderzoek naar buitenaardse planeten waar mogelijk leven is. Het beeldverhaal vertelt daarentegen over een reis binnen de bestaande kaders, namelijk een tocht langs verouderde visioenen van de maan en Mars, een imaginaire planeet, de woeste lege aarde en ten slotte een observatorium, het vertrekpunt naar het onbekende. De beelden zijn onder andere gemaakt op de hoogvlaktes van de Chileense Atacamawoestijn waar op 2500 meter hoogte uiterst gevoelige telescopen staan op zoek naar planeten buiten ons zonnestelsel die op de aarde lijken – de grens van wat we kunnen waarnemen in tijd en ruimte.

Heman Chong (SG, 1977, woont en werkt in Berlijn (DE) and Singapore)
Kryptonite, 2008
Uit de serie: Surfacing
3000 zelfklevende stickers direct op de muur bevestigd, variabele dimensies
In bezit van de kunstenaar en Vitamin Creative Space
http://www.hemanchong.com/mainmenu.html

Chong is een kunstenaar en curator wiens praktijk een zoektocht is naar de redenen voor, en de methodes waarvan mensen zich bedienen bij het fantaseren over de toekomst. Hiernaast kijkt hij naar de verbeeldingen van de toekomst als een serie conceptueel gegenereerde objecten, situaties en teksten. In de serie wandinstallaties van Heman Chong met de titel Surfacing, heeft de kunstenaar gekozen voor een werkproces waarbij het werk om de bestaande architectuur gevouwen wordt en het werk zijn vorm krijgt doordat de kunstenaar stickers op de muur plakt. Door het herhaaldelijk plakken van stickers wordt de ruimte door een minimale verandering gemarkeerd. Chong reageert hiermee op het voorbijgaan van de tijd in die specifieke ruimte. De wandinstallatie Kryptonite bestaat uit verschillende stickers met vormen die verwijzen naar een tekening van kryptoniet uit een oud stripboek. Kryptoniet is een mineraal afkomstig van de planeet Krypton, waar de stripheld Superman vandaan zou komen, maar staat ook voor zijn Achilleshiel -de zwakke plek van een verder onkwetsbare held- aangezien hij zijn krachten verliest wanneer hij in de buurt van een stukje Kryptoniet komt.

Heman Chong (SG, 1977, woont en werkt in Berlijn (DE) en Singapore)
Until The End Of The World (Paused), 2009
Instructies op papier, performance, TV monitor, DVD
In bezit van de kunstenaar en Vitamin Creative Space
http://www.hemanchong.com/mainmenu.html

In dit nieuwe, voor de tentoonstelling gemaakte werk van Heman Chong wordt bij binnenkomst van iedere eerste bezoeker van de dag de sciencefictionfilm Until the End of the World van Wim Wenders gepauzeerd. De rest van de dag blijft de film op pauze staan. Hierdoor is steeds een ander fragment van deze sci-fi te zien. Het is een roadmovie die volgens Wenders zelf 'een metafoor is voor de reis die we allemaal moeten maken naar onze toekomst'. In Until the End of the World heeft Dr. Farber een apparaatje ontwikkeld waarmee beelden direct naar de hersenen gestuurd kunnen worden zodat blinden, waaronder zijn vrouw, weer kunnen zien. Dit staat in schril contrast tot de verslechterde situatie in de wereld waar het voortbestaan van de mensheid onder druk is komen te staan door een nucleaire satelliet die op aarde dreigt te vallen.

Graham Ellard (1960) & Stephen Johnstone (1958) (wonen en werken in Londen (UK))
Proposal, for an unmade film (set in the future), 2007.
16 mm, kleur, geluid, 21' min.
http://www.ellardjohnstone.com/

Mede mogelijk gemaakt door Arts Council England, Londen en met steun van Film London Artists Moving Image Network. Daarnaast Central Saint Martins College of Art and Design, Londen.

Gefilmd op het eiland Lanzarote verweeft Proposal for an unmade film (set in the future) het buitengewone vulkanische landschap van het Timonfoya Nationaal Park met de 'retro-futuristisch' utopische architectuur van de kunstenaar César Manrique. Het werk veronderstelt uit een pre-productieproces voor een goedkope sciencefictionfilm of architectuurdocumentaire voort te komen; niet afgemaakt, vergeten en later teruggevonden in een archief. De film suggereert het verhaal van een bezoeker die een paradijs op aarde probeert te creëren, waarin vulkanische bellen tijdscapsules worden, gebouwen in ruimteschepen veranderen en sculpturale mobiles eerder op radioantennes of navigatieapparaten lijken. In de film zien we onder andere een museum en een tuin met mobile, ontworpen door de kunstenaar Manrique. Deze objecten geven door hun plek binnen vulkanische formaties als kraters en grotten een visionair, spectaculair en dramatisch gevoel. Maar vandaag de dag zien de architecturale voorwerpen er vooral vervreemdend nostalgisch uit, als statements over hoe de toekomst eens werd voorgesteld. Het landschap ziet er aan de andere kant tijdloos of plaatsloos – letterlijk 'buitenaards' - uit. Het gebied is dan ook als locatie gebruikt voor een film over een buitenaardse planeet (de Sci-fi Enemy Mine van Wolfgang Peterson, 1985).

Johannes Heldén (SE, 1978, woont en werkt in Stockholm (SE))
The Prime Directive, 2006
Internet piece (Flash)
Origineel gepubliceerd door Afsnit P
http://www.johanneshelden.com/

Johannes Heldén is een Zweedse kunstenaar en dichter. The Prime Directive is een online kunstenaarspublicatie met een oneindige hoeveelheid pagina's. Met behulp van duizend tekstfragmenten geanimeerd binnen een duister, futuristisch landschap, creëert de kijker het verhaal, de lineariteit. The Prime Directive bestaat uit twee non-lineaire landschappelijke niveaus. Met elke muisklik opent zich een nieuwe tijdskloof; een nieuwe mogelijkheid ergens doorheen te glippen, als een tekst, een variabele of een priemgetal. The Prime Directive is ook een soort machine die een context genereert waar er geen is, binnen de wereld die wij als de echte wereld beschouwen.

Ann Lislegaard (NO, 1962, woont en werkt in Kopenhagen (DK) en New York (USA))
SCIENCE FICTION_3112 (after 2001: A Space Odyssey by Stanley Kubrick), 2007
Geluidsinstallatie, 8'30'' min. loop
Beeldinstallatie: Mind the Gap, Sundholm, Kopenhagen
http://www.lislegaard.com/index.php

Het is vreemd hoe sciencefiction vaak in de toekomst speelt maar altijd na verloop van tijd tot het verleden behoort. De tijd haalt de blik op de toekomst van de schrijver of filmmaker voor een bepaald jaar in. In de geluidsinstallatie van Ann Lislegaard is de complete soundtrack van Stanley Kubrick’s film uit 1968, 2001: A Space Odyssey versneld, gevouwen, uitgerekt en in elkaar gedrukt tot een lengte van acht en een halve minuut. Het werk is geïnstalleerd in de kelder van het NIMk en voert de klanken naar buiten, naar de straat. Afgedraaid op verschillende snelheden, raken het verleden en de toekomst vermengd met de fysieke omgeving van de Keizersgracht. Terwijl de soundtrack van Lislegaard van de omliggende panden terugkaatst, loopt de luisteraar of de toevallige passant tegen geluidsgolven van gemanipuleerde tijd op.

Sebastian Diaz Morales (AR, 1975, woont en werkt in Amsterdam (NL) en Buenos Aires (AR))
Oracle, 2007
2 schermen video installatie, geluid via koptelefoons,
Digitale video op DVD, 11' min.
Geproduceerd door HERMÈS
Collectie NIMk

Oracle confronteert de kijker met een schijnbaar willekeurige opeenvolging van beelden. Een bewegingloze man, gefilmd op de rug, staart naar de zee. Twee goudvissen zwemmen in een vijver waarin ook bankbiljetten drijven. Een plastic tas waait over straat en belandt in de goot. Wolken, het resultaat van explosies, vormen zich en lossen nadien weer op. Deze beelden fungeren als tekens: zoals een orakel spreken ze over de toekomst als continuüm van het heden, zonder waardeoordeel of interpretatie. Het 'nu' wordt aan de toeschouwer geopenbaard als een punt van spanning tussen het verleden en de toekomst. Of, om het met de woorden van J.G. Ballard te zeggen: 'After all time is no more than a neuropsychologic structure that we inherit and that like the appendix or corporal hair no longer need. Our next great evolutionary leap will not be of the physical but mental type. We will learn to live thinking that everything happens at the same time. That is to say 'No Future'.'

r a d i o q u a l i a (NZ, 1998) (Adam Hyde & Honor Harger)
Radio Astronomy, 2004 - 2009
Geluidsinstallatie
Beeld: antenna at Ventspils International Radio Astronomy Centre, Latvia, 2001
http://www.radioqualia.net/

Radio Astronomy zendt radiogolven van de kosmos naar het Internet en in de tentoonstellingsruimte. Het project is een samenwerking tussen de kunstenaars en radiotelescopen verspreid over de hele wereld. Hoewel er binnen de populaire cultuur een enorme hoeveelheid beelden van het heelal bestaat, hebben we geen idee hoe de kosmos klinkt. De meeste mensen associëren de ruimte dan ook met stilte. Door het gebruik van radiotechnologie kunnen we de straling van een hoop astronomische bronnen, waaronder de zon, planeten en afgelegen sterren, horen. Maar ondanks deze mogelijkheid, hebben maar weinig mensen de ruimte ooit gehoord.
Terwijl astronomen telescopen gebruiken om het zichtbare licht dat sterren uitstralen te bekijken, gebruiken astronomen radio-telescopen of antennes om radiogolven op te vangen. Sterren en planeten zijn niet direct hoorbaar, omdat geluidsgolven niet verspreidt kunnen worden in het vacuüm van de ruimte. Sommige golven van planeten en sterren kunnen wel naar geluid worden omgezet door dezelfde soort ontvangers te gebruiken als die voor een radio-uitzending worden gebruikt. Radio maakt de astronomische straling die fysiek aanwezig, maar onhoorbaar is, hoorbaar. Door radio-astronomie met radiotechnologie te combineren kunnen we de sterren niet alleen zien, maar ook horen.
De geluiden in de installatie zijn afkomstig van: uitbarstingen van de zon; hele lage frequentie (VLF) radiosignalen van de zon die op de ionosfeer van de aarde reageert; radio-uitbarstingen van Jupiter; plasmagolven van Jupiter manen; bliksemstormen op Saturnus; neutronensterren, en elektrische magnetische straling (cosmic microwave background radiation - CMBR) van de oerknal.

Semiconductor (1997) (Ruth Jarman & Joe Gerhardt) (wonen en werken in Brighton (UK))
Magnetic Movie, 2007
DVD, kleur, stereo, 4'56'' min.
Aanvullende audio: VLF recordings by Stephen P. McGreevy
Een Animate Projects commissie voor Channel 4 in samenwerking met Arts Council England
Collectie NIMk
http://www.semiconductorfilms.com/

Semiconductor kreeg de gelegenheid om naar de Space Science Laboratory, Berkeley in Californië te gaan, waar het kunstenaarscollectief probeerde meer grip te krijgen op het verschijnsel magnetisme. De kunstenaars interviewen in de video wetenschappers over magnetische velden in relatie tot de zon, aarde, Mars en de technieken die ze gebruiken om deze te visualiseren. In reactie op de complexe onderzoeken die ze ondernamen, gebruiken de wetenschappers metaforen om de materie inzichtelijk te maken. Ze spreken over harige ballen op de zon en dansende stippen, of over abstracte vormen of beweging. In Magnetic Movie maakt Semiconductor deze materie die buiten ons visueel vermogen ligt begrijpelijker. Ze hebben hier de techniek van VLF (very low frequency) geluidsopnames toegepast om de magnetische velden tot leven te brengen en gebruikten foto's als basis voor de animatie. De vraag is of we hier kijken naar een serie wetenschappelijke experimenten, het heelal in beweging, een documentaire of een fictieve wereld?

Semiconductor (1997) (Ruth Jarman & Joe Gerhardt) (wonen en werken in Brighton (UK))
Do You Think Science..., 2006
DVD, kleur, stereo, 12'15'' min.
Gesponsord door NASA Space Sciences Fellowship, Berkeley
http://www.semiconductorfilms.com/

In Do You Think Science... vraagt het kunstenaarsduo een groep ruimtewetenschappers naar het onbeantwoordbare. Hiermee onthult Semiconductor de verborgen motivaties van de onderzoekers om de uiterste grenzen van menselijke kennis op te zoeken. In een poging de betekenis van de vraag te achterhalen wordt een doos van Pandora geopend van (filosofische) beperkingen die binnen de wetenschap bestaat.

Mark Aerial Waller (UK, 1969, woont en werkt in Londen (UK))
Superpower – Dakar Chapter, 2004
1 source DVD installatie, kleur, geluid, 14' min.
Polyurethane foam wand (dimensies variabel)
In bezit van de kunstenaar en Rodeo, Istanbul
http://www.markaerialwaller.com/

Superpower Dakar Chapter doet denken aan een soapserie vermengd met een goedkope horrorfilm. Als je beter kijkt zie je eerder een soort sciencefictionfilm. Geschoten in de hoofdstad van Senegal, Dakar, ontvouwt de film zich als een complex wetenschappelijk/fictief verhaal met in de hoofdrol drie sterren van de astronomische riem van Orion in de menselijke gedaantes van drie professoren: Alnitak, Alnilam en Mintaka. Ze worden gespeeld door twee lokale soapsterren en een Afrikaanse kunstenaar. Als introductie krijg je informatie over de drie sterren en over lichtreizen in het algemeen. Deze astronomische informatie gebruikt Waller om het achterliggende idee van de film duidelijk te maken; dat het licht dat we op aarde zien er duizenden jaren over doet ons te bereiken, en feitelijk een licht op ons verleden werpt. We volgen de professoren tijdens de voorbereiding op een aanvaring met een buitenaards wolkdeeltje die tijdelijke storingen op aarde zal veroorzaken. De karakters glijden in en uit meerdere tijdszones, waardoor fantasie en documentaire bijna inwisselbaar worden. Mark Aerial Waller herschikt en verdraait de traditionele filmlogica en produceert hiermee een ontwrichtend, psychologische tijdreisfilm waarin feit en fictie, verleden, heden en toekomst vervagen.