Ready Media

Van 18-01-2007 t/m 10-02-2007

Pierre Bismuth, Heather & Patrick Burnett-Rose, Claude Closky, Sagi Groner, Sami Kallinen, Matthieu Laurette, Gabriel Lester, Anna Maltz, Cristi Pogacean, Julika Rudelius

Curator: Maria Rus Bojan

Als onderdeel van het programma Art in the New Field of Visibility presenteert het Nederlands Instituut voor Mediakunst in samenwerking met gastcurator Maria Rus Bojan, de internationale groepstentoonstelling Ready Media. De tentoonstelling Ready Media toont werken die de complexe wisselwerkingen tussen het creëren, produceren en communiceren van beelden zichtbaar maken.

De term Ready-Media, die in 1994 bedacht is door het kunstenaarscollectief Kinema Ikon, werd gebruikt om de aandacht te vestigen op stereotiepe visies die de media-cultuur veroorzaakt hebben en de vanzelfsprekende ervaring die bestaat rondom het kijken. Maria Rus Bojan beschouwt deze term als de meest geschikte om de kameleontische visuele samenvoegingen van onze tijd mee aan te duiden. Ze wil met deze tentoonstelling de problematiek kritisch benaderen en inzichtelijk maken hoe deze visuele constructies een nieuw regime van beeld en beeldtaal laten zien.

Volgens Maria Rus Bojan, drukt Ready Media een artistieke realiteit uit. Na de vanzelfsprekend geworden “ready made” esthetiek, nemen we nu een substantiële omkering van de kunst waar: een complex proces dat aan de ene kant nog steeds refereert aan Duchamp's esthetiek, maar aan de andere kant in overweging neemt dat traditionele manieren om ervaringen en sociale interactie uit te drukken nu ingenomen worden door excessieve hoeveelheden informatie die van vele bronnen afkomstig zijn.

Gebaseerd op de toenemende verfijning in het gebruik van beelden, worden in de Ready Media kunstwerken visuele constructies en referenties uit verschillende contexten, verschillende media, verschillende historische perioden en sociale ervaringen naast elkaar geplaatst. Vervolgens worden deze beeldreferenties tot een nieuwe textuur geweven wat nieuwe beeldende kwaliteiten oplevert. Door hergebruik van reeds bestaande beelden of andere elementen uit de media, creëren kunstenaars nieuwe betekenisverschuivingen, die de ready-made waarnemingen doorbreken. Tegelijkertijd worden wij ons hierdoor ook meer bewust van ons eigen waarnemingsproces.

De voor Ready Media geselecteerde werken reflecteren de verschillende strategieën, houdingen en reacties van de kunstenaars op de generaliserende media-ervaring.

Getoonde werken Ready Media:
Pierre Bismuth, Coming soon (2006)
Heather and Patrick Burnett-Rose, Wargasm (2003)
Claude Closky, Hello and Welcome (2000)
Sagi Groner, FAQ (part 1)(2006)
Sami Kallinen, The Weeping Gallery (2006)
Matthieu Laurette, Déjà vu: The Second International Look-Alike Convention at Castello di Rivoli (2001)
Gabriel Lester, Music for Riots and Fights (2005)
Anna Maltz, Superman Suit. XXL (2000)
Cristi Pogacean, Abduction from the Seraglio (2006)
Julika Rudelius, Forever (2006)

Coming Soon (2006) van Pierre Bismuth bestaat uit een videomontage van de laatste fragmenten van filmtrailers. Centraal in dit werk staat de iconische zin “Coming Soon” wat vooral gebruikt wordt om het uitkomen van een film bekend te maken. Door het telkens herhalen van deze tekst zadelt Bismuth de kijker op met een paradox, want de woorden creëren een verwachting die nooit ingelost kan worden.

De video Wargasm van het duo Patrick en Heather Burnett-Rose is van begin 2003 toen 'Iraq War II' (het vervolg) net uitgekomen was. Het werk toont de infrastructuur van het machtige oorlogs-discours dat door regeringen gecreëerd wordt en door de massa-media gehandhaafd wordt. In de video worden oorlogspropaganda technieken gebruikt om de 'symbolische organisatie principes' ervan te deconstrueren. Documentaire beelden en context worden gebruikt, maar ook afgewezen terwijl een MTV-achtige stijl is toegepast op montage, muziek- en geluidsfragmenten.

Hello and Welcome (2000) is een video van Claude Closky gemaakt voor vertoning op een platte monitor. Closky eigent zich hier de elementen van de media toe die de gedragscodes uit het dagelijks leven illustreren en probeert de gebruikelijke tweedeling waar we dagelijks in gevangen zitten kritisch te benaderen. In deze context functioneert het lachende beeld “Hello and Welcome” als een nieuw ornament, daarbij afvragend hoe oprecht zo'n standaard verwelkoming kan zijn.

FAQ (part 1) (2006) van Sagi Groner is een videowerk dat is opgebouwd uit sampled footage van bestaande fictiefilms, documentaires en filmisch archiefmateriaal. Het laat zich lezen als een 'reis in de voetstappen' van andere makers, een 'nostalgische' remix van visuele -en geluids citaten uit bestaande werken die in essentie ongerelateerd zijn. Uit ''oude' of bestaande impressies wordt een 'nieuw' en ander verhaal gecreeerd dat noties en oeroude thema's zoals 'het beeld', liefde, wetenschap, oorlog, liefde, geschiedenis en dood behandelt en 'her-denkt'.

The Weeping Gallery bestaat uit twee elementen: een webpagina, die het project uitlegt en videomateriaal verzamelt van het publiek, plus een beeldscherm en server in een fysieke ruimte waarin het materiaal wordt getoond. Het is een You Tube museum, waarin slechts specifieke beelden worden vertoond van mensen die huilen om menselijkheid. Bezien als sociaal experiment biedt het project iedereen de mogelijkheid om een persoonlijk statement te maken. Met als doel te onderzoeken in hoeverre mensen bereid zijn om zichelf al huilend te laten filmen, heeft Sami Kallinen dit speciale systeem ook gebouwd om te onderzoeken welk soort materiaal het systeem zal aantrekken. Het resultaat is verrassend: de footage vindt de kunstenaar en niet andersom, zoals gebruikelijk.
www.weepinggallery.net

Bij al zijn bijeenkomsten met dubbelgangers: Déjà Vu - Londen (2003); Vilnius, Letland (2003); Australie (2002); Seoul (2002); Turijn (2001) en Parijs (2000) onderzoekt Matthieu Laurette de sociale dynamiek van zo'n show, het beroemdheidssyndroom en de relatie met kunst. Déjà vu: The Second International Look-Alike Convention at Castello di Rivoli (2001) wordt getoond door middel van een poster die in opdracht van de kunstenaar door een grafisch ontwerper is gemaakt en een 'making-of' video, waarvan de beelden geschoten zijn door amateurs ter plekke.

Voor de geluidsinstallatie Music for Riots and Fights (2005) heeft Gabriel Lester samengewerkt met de New York Public Library / Lincoln Public Center om de stomme film muziek en compositie-archief te onderzoeken. Samen met piano-speler Adonis Gonzales, heeft Gabriel Lester eenentwintig soundtrack muziekstukken opgenomen die geschreven zijn tussen 1899 en 1929. Het zijn stukken met titels als 'Muziek voor ruzies en oproer' die aangeven dat de muziek geschreven is voor een bepaald soort (mogelijke) scène, niet voor een specifieke film. Zestien van deze opnames zijn op een cd verzameld en functioneren zowel als onafhankelijke opnames, als het verslag van een onderzoek voor een performance. Sinds de stomme filmsoundtracks en de hele muzikale compositiegebied die erbij hoort verloren is gegaan, is afgedankt of vergeten, zijn deze cd en de performance zeldzame pogingen om iets van de rijke en creatieve muzikale (en visuele) composities van de vroege twintigste eeuw vast te leggen.

Anna Maltz combineert elementen van performance, fotografie en handwerken tot kunstwerken waar ze veelal een enigszins verontrustende humor aan toevoegt. De handgebreide Superman Suit. XXL (2000) is bedoeld om iedereen goed te passen, maar nooit voor iemand uitermate geschikt te zijn. In plaats van mystieke redders gaat Maltz liever om met alledaagse helden die ze humoristisch in haar pakken met een snapshotcamera vastlegt. Dit project begon in 1999 en leeft nog steeds voort, omdat iedereen anders is, en tijden veranderen, zelfs als het hetzelfde pak betreft. Conceptueel focust haar werk op diverse connotaties van huiselijkheid, handwerk, media popcultuur iconen en machinaal geproduceerde kunst.

The Abduction from the Seraglio (2006) is een excuus voor Cristi Pogacean om een verschuiving in betekenis zichtbaar te maken tussen de oude oosterse mythe van de harem en de hedendaagse mythes die in verband met het Irakese conflict door de media veroorzaakt zijn. Aan de bekende oosterse traditie van tapijtdecoratie, voegt Pogacean het overgemedieerde beeld van de vier in Bagdad gegijzelde Roemeense journalisten toe, waardoor de oorlog omlijst is als media reality-show.

In de nieuwe video-installatie Forever (2006) focust Julika Rudelius op het idee van eeuwige schoonheid waarin precies die aspecten worden benadrukt die het meest door de media worden uitgebuit. Ze onderzoekt het gedrag van verschillende vrouwen met een vergelijkbare sociale achtergrond en hun narcistische benadering tegenover zichzelf en anderen. Rudelius slaagt erin niet alleen een portret van een bepaalde groep uit de samenleving te maken, maar stelt ook de onechte aanname aan de kaak dat schoonheid alleen kan bestaan in relatie tot rijkdom en succes. De kunstenaar maakt gebruik van een realistische, documentaire stijl die gebaseerd is op dagelijkse situaties, maar door haar manier van werken gaat het dagelijkse leven over in het fictieve en benadrukt zo het cynisme en de dehumanisering van de samenleving.


Met dank aan:
Romanian Cultural Institute, Boekarest

Powered by www.beamsystems.nl

Cultures France (Ministère des Affaires Etrangères), Galerie Fons Welters, Amsterdam, Gallery Diana Stigter, Amsterdam, Gallery Yvon Lambert, Paris, Gallery Plan B, Cluj, Galerie Laurent Godin, Paris, Lisson Gallery, London, Maison Descartes Institut Francais des Pays Bas, Amsterdam, Embassy of Romania, Den Haag Project Stichting, Amsterdam, Sebastien de Ganay Collection, YDL, Amsterdam.

Special thanks to: Mircea Pinte, Raluca Truscanu, Thomas Michelon, Valeriya Zakopay