Kunstenaar Harm van den Berg onderzoekt de grenzen tussen beeld en taal binnen diverse representatievormen als film, muzikale voorstellingen, installaties en CD's. De notie van 'plaats' speelt een prominente rol in zijn werk en door gebruik te maken van verschillende media (zoals sculptuur, geluid, schilderkunst en video) en grensoverschrijdend met deze media te werken, creëert Van den Berg interactieve en immersieve landschappen.
Voor de installatie Lullaby Land heeft Van den Berg mensen uit de hele wereld gevraagd een slaapliedje te zingen dat zij zich herinneren uit hun kindertijd. Van de opgenomen ‘lullabies’ heeft hij een geluidscollage gemaakt. Dit geluidswerk wordt gepresenteerd via een aangepaste radio zodat het lijkt alsof de liedjes – als radiogolven onzichtbaar door de ether zwevend – door een wereldontvanger hoorbaar worden gemaakt. Tussen de gezongen fragmenten door klinken geluiden van een naar zenders zoekende radio. De meeste liedjes zullen onverstaanbaar zijn, maar de universele betekenis ervan overstijgt de taal.
In het tweede deel van de installatie wordt een beeld gebruikt dat iedereen uit zijn kindertijd kent: een nachtelijke hemel met sterren en een volle maan. We kijken allemaal naar dezelfde hemel en dezelfde sterren. Maar omdat een ieder ze vanuit een topografisch en cultureel verschillend gezichtspunt beschouwt, ziet diezelfde hemel er voor iedereen anders uit. Om dit te onderstrepen brak Van den Berg het door hem gemaakte schilderij in stukken en plaatste deze achter elkaar. De barsten en scheuren tussen de delen doen denken aan de ruis die je hoort als een radio zich tussen twee zenders bevindt. Lopend langs de als onderbroken strook gepresenteerde collage ´scant´ de beschouwer de afbeelding als de zenderzoeker van een radio.

Geboren 1970, NL. Woont en werkt in Amsterdam, NL

http://www.harmvandenberg.nl/

Het crowd-sourced animatieproject flitser.org begon met een collectie amateur foto’s van mensen die zichzelf in de spiegel hadden gefotografeerd en, doordat ze vergeten waren de flitser uit te zetten, ‘onthoofd’ werden door de flits. Door de posities van alle flitsen te onthouden, en de foto’s in een bepaalde volgorde achter elkaar af te spelen, laten Roel Wouters en Jonathan Puckey de zelfportretten van verschillende mensen op verschillende plaatsen en momenten samensmelten tot coherente stopmotion-achtige animatie films. De flits gaat zijn eigen leven leiden en vliegt via de verschillende foto’s in vloeiende lijnen door het beeld heen. Met de iPhone app, die specifiek voor het project ontwikkeld is, kun je zelf je eigen flits-foto toevoegen aan het project en met de flits animaties spelen. Wouters en Puckey verwijzen met dit project naar de ‘social network’ trend waarbij iedereen zichzelf zo zichtbaar mogelijk probeert te maken. Door al die pogingen tot een geheel te samen te bundelen, zetten ze de ‘narcistische’ motieven van de gebruikers in om een sociaal film project te creëren dat alleen kan bestaan en betekenis kan hebben als zoveel mogelijk mensen deelnemen. Tijdens 5 Days Off worden deze generatieve flits-foto films bij de ingang van Paradiso en de Melkweg getoond zodat iedereen die binnenkomt een celebrity lijkt die gefotografeerd wordt op de rode loper.

Dus ga naar flitser.org, download de iPhone app (alleen geschikt voor iPhone 4) en gebruik dit kunst-project als excuus voor schaamteloze zelfpromotie!

flitser.org werd ontwikkeld in het kader van Cloud Sounds en is mede mogelijk gemaakt door het Nederlands Instituut voor Mediakunst (NIMk).

Roel Wouters geboren 1976 in NL & Jonathan Puckey geboren 1981, NL. Beide kunstenaars wonen en werken in Amsterdam, NL.

http://flitser.org/

Tali Hinkis en Kyle Lapidus vormen sinds 2001 het duo LoVid. Ze zijn geïnteresseerd in beeldende kunst, technologie, muziek en wetenschap. In hun interdisciplinaire werken onderzoekt LoVid sociale, persoonlijke en lichamelijke ervaringen in een technologisch tijdperk. Het oeuvre van het duo bestaat onder andere uit live video-installaties, sculpturen, digitale prints, patchworks, mediaprojecten, performances en video-opnamen. De kunstenaars combineren tegenstellingen in hun werk, waarbij ze elektronica tegenover patchwork, het analoge tegenover het digitale en handgemaakte objecten tegenover machinale objecten zetten. In recente werken legt LoVid de nadruk op de fysieke interactie tussen technologie en het menselijk lichaam en betrekken zij hun publiek actief bij het werk. Deze werkwijze komt ook tot uitdrukking in NetWork dat de eeuwenoude ambacht van het weven met hedendaagse video-technologie vermengt. De installatie bestaat onder andere uit een weefgetouw waar bezoekers met elektrische kabels een ‘tapijt’ kunnen weven. Dezelfde kabeltjes geleiden een live video-signaal vanuit een door LoVid vervaardigde synthesizer. Gedurende de tentoonstellingsperiode groeit het weefsel dankzij de deelname van het publiek en ontwikkelt het zich tot een collectief geproduceerd object dat symbool staat voor tijd en gebaar.

Tali Hinkis (geboren 1974, IS)
Kyle Lapidus (geboren 1975, US)
Beide kunstenaars wonen en werken in New York, US

www.lovid.org
 

Aaron Koblin is gespecialiseerd in data en digitale technologieën. In zijn werk maakt hij gebruik van reële en ‘community generated’ data en zet deze in om culturele trends en de veranderende relatie tussen mens en technologie te verbeelden. Chris Milk is een reclame- en videoclip regisseur en heeft gewerkt met muzikanten als Gnarls Barkley, Green Day, Kanye West en Audioslave. Koblin & Milk ontwikkelden samen de interactieve, internetwerken: The Johnny Cash Project en The Wilderness Downtown.The Johnny Cash Project is een wereldwijd kunstproject waaraan iedereen kan deelnemen. Via de hiervoor opgerichte website worden internetgebruikers uitgenodigd om hun beeld van Johnny Cash te delen. Met behulp van een afbeelding als online template en de muis als ‘pen’, is het mogelijk om een uniek portret te maken van ‘the man in black’. Het portret wordt samen met de tekeningen van andere deelnemers geïntegreerd tot één geheel: een geanimeerde videoclip bij het nummer Ain’t no Grave, de laatste studio-opname van Cash. Omdat steeds meer mensen het project ontdekken en hun eigen visuele bijdrage leveren, blijft de digitale portrettengalerij zich continu uitbreiden en transformeren. The Johnny Cash Project vormt zo een eerbetoon aan de onsterfelijkheid van Cash die niet alleen voortleeft door zijn muzikale nalatenschap, maar ook in de
harten van zijn fans.

Aaron Koblin geboren 1982, US. Woont en werkt in San Francisco, US
Chris Milk is geboren in New York, US. Woont en werkt in LA, US.

http://www.aaronkoblin.com/
http://www.chrismilk.com
http://www.thejohnnycashproject.com/

Jonas Bohatsch thematiseert in zijn werk de samenstelling, receptie en ontwikkeling van digitale media. Dit komt tot uitdrukking in zijn installaties en single channel werken als DVD Containing Video of Itself waarin het maken, opslaan en reproduceren van digitale video’s centraal staat en de installatie Movie Really Far Away die een film reduceert tot het formaat van een blinkende pixel. In de interactieve installatie vinyl experimenteert Bohatsch met de uitbreiding van timecode vinyl. Op het oppervlak van een witte grammofoonplaat worden virtuele objecten geprojecteerd die tot leven komen wanneer de plaat wordt afgespeeld. Het gedrag van de objecten is afhankelijk van de draaisnelheid van de plaat evenals van de positie van de naald van de platenspeler. Als beschouwers nu de plaat draaien en de naald verplaatsen, beïnvloeden ze de output van de installatie. Het vinyl is hier het scherm, de interface en de drager van de audiovisuele software. De combinatie van draaitafel, computer en projector betekent dat er sprake is van een nieuw apparaat dat zich op de grens bevindt van analoog en digitaal en van hard- en software.

Tot stand gekomen met ondersteuning van Wien Kultur.
Geboren 1981 in AT. Woont en werkt in Wenen, AT

http://www.jonasbohatsch.net/

Thomson en Craighead werken sinds 1991 als duo met geluid en video. Recentelijk legden de kunstenaars zich toe op het onderzoeken van de mogelijkheden die het internet en andere screen based multimedia bieden om navigeerbare of interactieve omgevingen te creëren. Het duo bekijkt met de internet werken hoe globalisering en communicatienetwerken de wijze waarop we de wereld om ons heen begrijpen en waarnemen kunnen beïnvloeden en manipuleren. Dit resulteert in humoristische, vervreemdende werken waarvan de kritische noot niet ontkend kan worden. Voor Unprepared Piano is een zelf spelende vleugel verbonden aan een database met elektronische partituren die van het internet komen. Deze bibliotheek van elektronische muziekstukken wordt automatisch door de piano ‘opgevoerd’ volgens een eenvoudige reeks regels. De online gevonden stukken zijn doorgaans niet uitsluitend voor de piano bestemd, maar omdat de piano willekeurige fragmenten uit het muziekstuk laat horen, speelt het ook stukken die voor andere instrumenten bedoeld zijn.
Het resultaat is een getransformeerd muziekstuk waarin het origineel herkenbaar blijft, maar onderdeel wordt van een nieuw muziekstuk dat gebaseerd is op automatisme, willekeur en improvisatie. Als de piano een stuk speelt, wordt dit steeds opnieuw geïnterpreteerd en hoewel niemand de piano bespeelt, blijft de sfeer van autoriteit bestaan. De piano wordt immers herkend als een complex en traditioneel instrument dat in de loop van honderden jaren is geperfectioneerd.

Jon Thomson (geboren 1969, UK)
Alison Craighead (geboren 1971, UK)
Beiden wonen en werken in Londen, UK

http://www.thomson-craighead.net

Ssst....

ga zitten
sluit je ogen
denk aan een geluid
een geluid dat belangrijk voor je was, dat je
is bijgebleven
dat je geraakt heeft
probeer dat geluid opnieuw te horen
recreëer het in je hoofd
en beschrijf het voor mij
alsjeblieft

Stijn Demeulenaere is socioloog, radiomaker, geluidskunstenaar en muzikant. Zijn installatie Soundtracks gaat in op herinneringen van geluid en hoe geluid zich nestelt in ons geheugen. We worden altijd en overal geconfronteerd met geluiden en deze zijn onbewust bepalend voor de toon en beleving van het dagelijks leven. Echter, wanneer we gevraagd worden een herinnering voor de geest te halen, zijn we geneigd te omschrijven hoe iets eruit zag, te vertellen wat we voelden of dachten op dat moment. Ons geheugen werkt visueel en geluiden herinneren blijkt veel ingewikkelder. Volgens de kunstenaar is dat omdat geluiden via het onderbewustzijn verbonden zijn met emoties en herinneringen waardoor ze een blinde vlek in de reconstructie vormen. Als ons gevraagd wordt om een geluid in ons hoofd te reconstrueren, moeten we volgens Demeulenaere vertrouwen op onze verbeelding. Op die manier kunnen we achterhalen waarom dat specifieke geluid zo speciaal is dat het ons is bijgebleven. Via de herinneringen van geluid wordt Soundtracks een archief van persoonlijke geschiedenissen. In het Soundtracks archief liggen de persoonlijke herinneringen opgeslagen in glazen potten. Open de potten om de briefjes met handgeschreven herinneringen van anderen te lezen en neem zelf ook deel door je eigen herinneringen te noteren en toe te voegen aan het groeiende archief.

Geboren 1978, BE. Woont en werk in Brussel, BE

http://www.stijndemeulenaere.be/
http://versonatura.org/audio/stijn/stijnWsoundtracks.html