Big M 2004
[beginPage: Mediakunst-tournee]
De BIG M stond in 2004 op de volgende grote festivals en evenementen:
12-13-14-15 augustus
Theaterfestival Boulevard, Den Bosch
20-21- 22 augustus
Lowlands, Biddinghuizen
24-25-26 augustus
Noorderzon, Groningen
28-29 augustus
Uitmarkt, Amsterdam
3-4-5 september
Lux, Nijmegen
10-11-12 september
Bellamy Park, Vlissingen
De BIG M heeft een vloeroppervlak van 200 m2 . Binnen zijn drie schermen waarop werken worden geprojecteerd. De tent is een metallic grijze tunnelsculptuur van vijf meter hoog. Deze spannende vorm zorgt voor een grote aantrekkingskracht. Het is zeer aanlokkelijk om een kijkje te nemen van wat er zich binnen afspeelt. De BIG M nodigt het publiek uit om de rijke en diverse wereld van de mediakunst te ontdekken.
De BIG M neemt het publiek mee op een visueel avontuur. Mediakunst in al haar facetten: van muziekvideo en stille poëzie tot het experimentele en anarchistische gebruik van digitale technieken. Kunst die op het eerste gezicht naadloos aansluit bij de huidige beeldcultuur, maar zich toch niet zonder slag of stoot gewonnen geeft.
[endPage] [beginPage: Programma]
Alle werken van het programma in de BIG M komen uit de collectie van het Nederlands Instituut voor Mediakunst. Er is voor de Big M 2004 een selectie gemaakt van werken van de laatste 10 jaar. Meer informatie over deze werken en nog veel meer is te vinden in de on-line catalogus te vinden.
Tijdens de Big M volgen diverse videowerken elkaar op verdeeld over drie projectieschermen. Ieder scherm toont visuele projecten volgens een bepaald thema. De drie thema's tijdens de Big M 2004 waren: Crazy About You, I Like To Move It Move It, In Dreams. Met deze thema's kun je veel kanten op. Het thema In Dreams kan iets betekenen rondom het onderwerp dromen, maar het kunnen ook dromerige beelden zijn. I Like to Move it Move it omvat video's die met beweging te maken hebben, bijvoorbeeld een video over reizen of een video met veel snelle beelden achter elkaar. Crazy About You draait clichématig natuurlijk om de liefde en verliefdheid. Maar dat dit hele ruime begrippen zijn toonden de video's in dit thema.
Hieronder vind je het programma van de Big M 2004. Bekijk de video's (door op het plaatje te klikken) en laat je (nog een keer) meeslepen door de bijzonder visuele projecten.
Crazy About You
Rineke Dijkstra - Annemiek (NL, 1997, 4'03')
Het meisje Annemiek kijkt met een vertederende verlegen glimlach in de camera. Maar af en toe lijkt ze totaal meegevoerd door het popliedje dat ze driftig meezingt. In haar blikken kun je lezen dat ze schippert tussen weten dat ze gefilmd wordt en de overgave in de eigen wereld. Tevens tekent zich een groot contrast af tussen de tekst van het liedje, een standaard voorbeeld uit de populaire cultuur, en de breekbaarheid van het Hollandse pubermeisje.
Benny Nemerofsky Ramsay - Live to Tell (CA, 2002, 5'30'')
Zestien observatiecamera's houden de kunstenaar en zijn omgeving, een steriele, lege kamer, vanaf een hoog punt in de gaten. De zwart-wit beelden, die allemaal tegelijkertijd zijn te zien, tonen de kunstenaar terwijl hij meerstemmig het nummer 'Live to Tell' van Madonna zingt. Van de zestien Nemerofsky's representeert een aantal dansers de muziek, die in het hoofd van de kijker doorgaat wanneer het gezang is gestopt. Het kille oog van de de observatiecamera's zorgt ervoor dat de handelingen van Nemerofsky iets triests krijgen, alsof hij een gevangene is die de verveling verdrijft door toneelstukjes op te voeren voor de observatiecamera in zijn cel.
Julika Rudelius - Train (NL, 2002, 7'02'')
Aan het woord zijn vier jongens van een jaar of achttien. Ze zitten in de trein, verdeeld over vier bankjes, en bespreken hun seksleven. De camera legt alles genadeloos en op haast voyeuristische wijze vast: door de spleet tussen de rugleuning en de hoofdsteun van de treinbankjes, zodat slechts een deel van de gezichten te zien is. De persoonlijke ontboezemingen krijgen zo een universele lading.
Bea de Visser - BLOWUP (NL, 2002, 3'00')
De video Blow Up heeft geen geluid en dat is maar goed ook. Wanneer je de beelden ook zou horen, zou het een nogal onsmakelijk geheel worden, nu is het vooral fascinerend. Vier meisjes (met spleetje tussen hun tanden en felgekleurde elastiekjes in het haar) blazen steeds om beurten een bonk roze kauwgom tot een gigantische bel. Ondanks hun onschuldige leeftijd zijn de lippen van de meisjes rood en nat, hun tongen donkerroze, en hun bellen erotisch rond.
Jeroen Offerman - The Stairway at St. Paul's (NL, 2002, 8'00'')
'The Stairway at St.Paul's' is een performance van Jeroen Offerman, over de veronderstelling dat bepaalde plaatopnames in de jaren 60 en 70 verborgen 'duivelse' boodschappen zouden bevatten.
Het bekendste voorbeeld is Led Zeppelin's 'Stairway to Heaven'. Offerman oefende 3 maanden om dat nummer achterstevoren te kunnen zingen. De live registratie van het resultaat wordt echter achterstevoren afgespeeld, waardoor het nummer weer normaal klinkt. De bewegingen van de kunstenaar en de mensen om hem heen zijn daarom juist weer omgekeerd.
Peter Stel - Look at me (NL, 1998, 3'30'')
De lens van de camera is heel dicht bij de gezichten van een aantal jonge meisjes tijdens een popconcert, maar de meisjes gaan zó op in de aanbidding van hun idolen dat ze zich er weinig van aantrekken. Door de vertraagde weergave wordt hun extase extra uitvergroot zodat je deze uitgebreid kunt bestuderen: elke spiervertrekking en elke verrukte maar tegelijk ook wanhopige oogopslag wordt meedogenloos zichtbaar.
Adad Hannah - Crying (Museum Still 4) (CA, 2002, 5'00')
De Stills van Adad Hannah verenigen performance-art, videokunst en fotografie. Het beeld beweegt, maar toont van begin tot eind één stilgezette handeling van de performers. Hannah noemt ze long exposure videos, de opnamen duren tussen de vijf en vijftien minuten en worden zonder geluid en zonder montage in real time getoond. Ze doen denken aan 'tableaux vivants', een in de negentiende eeuw populaire kunstvorm, waarbij (meestal) schilderijen werden uitgebeeld door een groep acteurs ten overstaan van een publiek.
Jan van Nuenen - Seeing Bush through the Trees (NL, 2003, 2'01'')
Logo's van beruchte multinationals creëren een psychedelisch en vervormd portret van de nog beruchtere G. W. Bush.
Benny Nemerofsky Ramsay - I am a Boyband (CA, 2002, 5'30'')
Met behulp van digitale manipulatie en een goede grimeur beeldt Nemerofsky in 'I am a Boyband' op overtuigende wijze vier gladde jongens uit die één voor één in beeld verschijnen om een couplet te zingen. En tot je verbazing zingen ze nu eens niet een kwijlerige tekst, maar het prachtige 'Come again sweet love' uit het First Book of Songs van John Dowland (1563-1626) met een aanstekelijke beat eronder.
eddie d - Blink (NL, 1999,3'00'' )
Een eindeloze rij van mensen die allemaal een levenloze, lege en emotieloze uitdrukking hebben. Heel af en toe knipperen sommige met hun ogen. Deze langzame beweging is tegelijkertijd het montageritme van dit werk. De gezichten zijn deel van een televisiepubliek dat naar niets lijken te kijken. Zonder geluid lijkt deze leegheid extra groot.
Janet Merewether - Cheap Blond (AU, 1998, 4'45')
Janet Merewether heeft beeldmateriaal wat gebruikt werd om tv's te verkopen gecombineerd met de uitspraak: 'A famous filmmaker said 'Cinema is the history of men filming women'. Het beeld van de prachtige blondine voor een waterval blijkt echter trucage, in werkelijkheid zit ze natuurlijk helemaal niet voor de waterval. Samen met deze onthulling worden ook de woorden van de regisseur herschikt, waardoor verschillende betekenislagen van zowel het woord als het beeld worden blootgelegd.
Nicolas Provost - Papillon d'Amour (BE, 2003, 4'00')
Door fragmenten van de film Rashomon van Akira Kurosawa aan een spiegeleffect te onderwerpen, creëert Provost een scène die hallucinerend werkt. Doordat het beeld van een omgekeerde vrouwelijke pop wordt gespiegeld, lijkt er langzaam een vlinder te ontstaan. Deze fysieke, audiovisuele ervaring veroorzaakt verwarrende reflecties op het thema Liefde, met zijn soms bijna catastrofale kanten.
Robert Arnold - Morphology of Desire (NL, 1998, 5'50'')
Met de bekende omslagtekeningen van stuiverromannetjes als uitgangspunt heeft Robert Arnold een verbluffende animatie gemaakt. De afbeeldingen van onweerstaanbaar stoere mannen en even onweerstaanbare verleidelijke vrouwen zijn in de computer zo aan elkaar gesmeed dat ze de cliché's die ze vertegenwoordigen tot leven wekken.
Ezra Eeman - Look at me Standing here (BE, 2001, 7'30')
Aan de overkant van de straat staan een jongen en een meisje, als twee geluidloze eilanden in een zee van verkeer en drukte. Ze lijken ergens op te wachten; hij gelaten, zij ongeduldig. Af en toe zegt het meisje iets tegen de jongen, die wat aan zijn kleding frutselt of een beetje heen en weer drentelt. Vrachtauto's razen voorbij. De twee lijken zich soms ieder in een aparte tijdszone te bevinden; nu eens blijft de een als in bevroren toestand staan, dan weer vertragen de bewegingen van de ander. Ook voorbijgangers stokken ineens, om pas na een tijdje weer in beweging te komen. Eeman liet op elke persoon afzonderlijk een digitale techniek los, om op die manier uitdrukking te geven aan de onderliggende gevoelens en gemoedstoestand.
I Like to Move It Move It
Yael Bartana - Kings of the Hill (IL, 2003, 7'30'')
Kings of the Hill is gefilmd aan het strand van Tel Aviv, Israël. We zijn getuige van de verwoede pogingen van een groep mannen om met 4 wheel drives een parcours te trotseren. Vol gas proberen zij de voertuigen over haast onmogelijk steile heuvels te manoeuvreren. Aangemoedigd door omstanders gaan ze door tot de avond valt. Langzaam treden er ook veranderingen in het geluid op. Het gejuich en het motorgeronk verstommen. Op bepaalde momenten is slechts nog het geruis van de wind en de zee waarneembaar.
Jeroen Kooijmans - Pilot (NL, 1998, 01'50')
Zoals in veel van zijn werk laat Kooijmans hier, zonder zich te verliezen in technisch vuurwerk en indrukwekkende effecten, zien hoe gewone beelden minder betekenisloos worden door een kleine ingreep.
Martijn Veldhoen - (Why do I keep going) FORWARD (NL, 2004, 6'00'')
Forward is een poëtische reflectie op het vooruitgangsdenken van de Westerse cultuur. Bij de voortstuwende associatieve beeldenstroom stelt een voice-over vragen over de betekenis van evolutionaire en culturele vooruitgang, maar geeft geen antwoorden. Halverwege komen het ritme, de snelheid en de beweging van de beelden tot stilstand bij een dramatische opname van de skyline van New York: het Empire State Building als het symbolische hoogtepunt van ons vooruitgangsdenken.
Bas van Koolwijk - FIVE (NL, 2002, 3'00'')
De digitaal gegenereerde video's van Bas van Koolwijk zijn abstract, kleuren en geometrische vormen bewegen over het scherm, begeleid door harde en onherkenbare geluiden. In FIVE zien we het resultaat van de manier waarop Van Koolwijk, tijdens live performances maar ook in de studio, te werk gaat. Hij tart en bestookt de computer totdat die zijn audiovisuele essentie prijsgeeft.
Corina Schnitt - Das Nächste Mal (DE, 2003, 6'00'')
Het is lente, twee kinderen liggen op het gras, zij houden een eigenaardige soort liefdesdialoog. Zij ruilen afgezaagde uitdrukkingen als, 'Luister naar je hart, ' en cliché begrippen zoals 'Wees nou eens romantisch!', maar probeer ook geslachtsspecifieke dialogen en wijzen van gedrag op een speelse manier uit. Dan trekt de camera zich van de plaats van actie terug, en de romantische tuin blijkt van een afstand een vluchtheuvel te zijn . Een eiland van traditionele liefdesfantasieën in het midden van de lawaaierige werkelijkheid.
eddie d - Travelocity (NL, 2003, 1'50'')
In onze snelle wereld is de douane oponthoud. In Travelocity is de omgeving vol van jaren vijftig rust, maar kijkend naar dit werk in onze snelle wereld (inclusief terrorisme) kan die rust alleen maar bedrieglijk overkomen. Een gemoedelijke Amerikaanse ambtenaar controleert de koffers van een keurige jongeman. Er is geen neon, opstopping of zweetdruppel te bekennen. Ritmisch als een machinegeweer klikken de sloten van de koffers. De deksels gaan open en dicht, de lichamen schokken heen en weer. Routinematig blijven de jonge wereldreiziger en de ervaren douanier met geloken ogen onschuld uitstralen.
Karen Vanderborght - Exposed (BE, 1997, 4'20'')
Porter Ricks, één van de meest invloedrijke technopioniers, vroeg Karen Vanderborght om zijn nieuwe compositie van beeld te voorzien. Vanderborght nam hiervoor 30 seconden film, geschoten vanuit de metro, en verdeelde dit over de 4 ½ minuten muziek. Met een miraculeuze precisie weet ze een interaktie met de muziek te creëren die verder gaat dan de MTV aanpak waarin iedere beat een eigen beeld wordt meegegeven.
Michiel van Bakel - Equestrian (NL, 2003, 3'57'')
Op een dynamische manier verbeeld Van Bakel de illusie van een lopend paard naar een onbewogen standbeeld dat lijkt te zweven in de lucht. Deze mysterieuze stilstand wordt even plotseling weer verbroken doordat de toeschouwer het paard met zijn bereider weg ziet draven.
Robert Hamilton - Demolition Derby (CA, 2002, 2'02'')
De video 'Demolition Derby' gaat over twee autoraces waarbij de coureurs elkaars auto's rammen en daarmee zoveel mogelijk schade toebrengen. De laatste auto die nog rijdt wint de wedstrijd. Met explosies van beeld en geluid genereert deze video een instinctieve, dynamische reflectie op dit schouwspel. De beelden zijn los van elkaar uit de hand gefilmd met een digitale stillcamera. Vervolgens zijn ze zorgvuldig op zo'n manier gemonteerd dat de suggestie van beweging ontstaat.
Seoungho Cho - Horizontal Silence (US, 2003, 8'31'')
Het is alsof de kijker midden in een drukke stad verscholen zit in een observatiehut. Het beeldkader is een horizontale sleuf, van boven en beneden afgesneden, met een nauwer gezichtsveld dan normaal. De beelden zijn slechts gedeeltelijk herkenbaar en bieden daardoor onvoldoende context om ze op eventuele dreiging te beoordelen. Het is een veilige positie, maar dat heeft een prijs. Wat niet zichtbaar is, verscholen achter het zwart, voelt des te meer aanwezig. Soms focust de camera op een detail, maar hoe dichterbij je lijkt te komen des te reëler voelt de afstand. Het is als naar adem happen. Het niet-deelnemen is te eenzaam en zou een leven lang niet vol te houden zijn.
Jasper van den Brink - Tunnel Vision (NL, 2004, 3'00')
Jasper van den Brink liet de automobilist en de voorbijganger een speciale ervaring beleven. Hij monteerde een videocamera op het draaiende gedeelte van een betonwagen en reed daarmee eindeloos door de IJ-tunnel. Resultaat is een compleet desoriënterende projectie waardoor de automobilist nooit meer op dezelfde wijze door de IJ-tunnel kan rijden en kijken.
Jeroen Offerman - The Great Escape (NL, 2000, 11'00'')
Deze video refereert aan landschap schilderijen uit de Romantiek zoals de schilderijen van Kaspar David Friedrich. Twee belangrijke elementen in deze schilderijen zijn de natuur en de mens. The Great Escape is te omschrijven als een schilderij met beweging en geluid. Offermans omschrijft het werk als een ode aan de science fiction film van het type 'Extra-terestrial life comes to earth to save humankind from their own destruction'.
In Dreams
Pia Wergius - Sketch for Angels (NL, 2000, 2'40')
In een gewoon huis, in een gewone Amsterdamse straat, hangt heel rustig en zonder angst een meisje buiten aan een vensterbank. Ze hangt daar als in een filmstill, zonder uitleg, doel of oorzaak. Pia Wergius geeft in Sketch for Angels alleen een aantal suggesties over waarom het meisje daar hangt. Of er redding zal komen, valt nog maar te bezien.
Bernard Gigounon - Starship (BE, 2002, 6'00')
Starship is een schouwspel van zwevende ruimteschepen, die niet onderdoet voor sciencefiction films als Star Wars. De film wordt begeleid door dramatisch aanzwellende muziek, gecomponeerd door de kunstenaar. Gigougon vormt details tot een geheel dat toont dat aan alles is gedacht. Echter door langer te kijken, blijkt dat de luchtschepen niet zijn voortgekomen uit de verbeelding van de kunstenaar.
Jeroen Kooijmans - Werk (NL, 1994, 3'00')
Met een schop in de hand scheppen drie identiek geklede mannen een hoopje zand van A naar B, van B naar C en van C naar A. Ze draaien steeds dezelfde rondjes, als het oneindige mechanisme van een klok. Kooijmans filmt deze vicieuze cirkel van bovenaf en maakt daarbij met de camera eveneens een rondgaande beweging. Hierdoor ontstaat een heel eenvoudig, maar bizar schouwspel.
Seoungho Cho - 1/1 (US, 2002, 4'30')
Met de beeldkenmerken van de eerste jaren van de videokunst -in korrelig zwart-wit en met een registrerende cameravoering- wordt een videocassette in beeld gebracht. Een hand tast het voorwerp af, opent de klep, haalt er een stukje tape uit en trekt het tussen duim en wijsvinger strak. Hierdoor ontstaat een krakend spangeluid. Op deze handeling lijkt een vlinder te reageren (in kleur in beeld gebracht). Als de tape kapot is, vliegt de vlinder, bevrijd van zijn drager en in volle kleurenpracht weg.
Yael Bartana - Trembling Time (IL, 2001, 6'20')
Een weg vol met auto's die allemaal één richting opgaan. De inzittenden zijn uitgestapt en kijken in de verte waar ze heen zullen gaan. Dan stroomt het verkeer weer en staat het weer stil, maar de beweging is onafwendbaar. De mensen zijn op weg als onderdeel van een eindeloze stroom. Bartana maakt hierbij ruimte voor de kijker om bij de beelden een eigen verhaal te maken. De situatie op de weg verandert langzaam in een voorstelling, een ritme van vormen en kleuren. Dit is geen gewone file.
Nicky Zwaan - Hangen (NL, 2000, 2'18')
In een gewone huiskamer zitten een paar kinderen vast aan de verwarming, vader leest zijn krant en moeder staat tegen de muur. Dit is een bizarre situatie, gefilmd alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Nicky Zwaan laat hiermee een mix van fictie en realiteit zien, die ze tegelijkertijd bevraagt.
Robert Hamilton - Velserbroek (NL, 2002, 3'56')
Toen Hamilton Velserbroek (een VINEX woonwijk bij Haarlem) bezocht, trof het hem hoe weinig mensen hij er zag. De wijk leek helemaal leeg. In de documentatie van Velserbroek maakt de kunstenaar de leegte nog groter door alle sporen van aanwezigheid te wissen. Door gebruik van een digitale camera is de video een soort bewegende fotografie met een tijdsverloop geworden. Op enigszins surrealistische wijze verkent Hamilton in dit werk het vertrouwde verschijnsel 'thuis'.
Robert Arnold - Zeno's Paradox (US, 2003, 5'15')
Vanuit de verte is een afbeelding op een boom te zien. Zonder dat de camera bewogen wordt, lijken we de boom te naderen. De foto blijkt een afbeelding van de beginsituatie te zijn. Als de foto beeldvullend wordt, zijn we weer terug waar we begonnen. Op die manier ontstaat een gevoel van oneindigheid.
Anders Thorén - His Master's Voice (SW, 1997, 3'00')
Thorén maakt gebruik van bestaand filmmateriaal. Hierdoor wordt wat we zien in een andere context geplaatst. De kunstenaar maakt voor His Master's Voice gebruik van opnamen van een wetenschappelijk experiment met een hond, waarvan de motoriek door alcohol of drugs verstoord is. Voor de bezoeker van een vertoning van videokunst hebben deze beelden beslist een andere waarde dan voor een bioloog.
Pierre-Yves Cruaud - Le Silence est en marche (FR, 2001, 3'30')
Uit lamellen van neon-achtig licht maken ondefinieerbare vormen zich langzaam los. Dit gaat gepaard met elektronisch geknetter. De vormen bewegen traag over het beeld. Langzamerhand worden steeds meer details zichtbaar. Voor een kort moment zweef je boven een plein met wandelende mensen, totdat even 'uit het niets' als het begon, het beeld weer zwart wordt.
Bea de Visser - A Breath Hush (NL, 1996, 7'52')
Die camera is onder water en volgt de bewegingen van een duiker. Deze neemt verschillende houdingen aan; hij duikelt, draait, zinkt, stijgt of zweeft. Het water is hierbij afwisselend rustig of kolkend en de beelden zijn verschillend van licht en kleur. Naarmate de minuten verstrijken en geluiden van ademhaling en hartkloppingen te horen zijn, vraag je je af wanneer de duiker naar adem zal snakken.
Guido van der Werve - Nummer twee (NL, 2003, 3'05')
Op straat wordt de kunstenaar geschept door een auto. Door middel van een bruuske montage volgt hierop direct een scène waarin vijf ballerina's uit een ME bus stappen en een dans opvoeren bij het slachtoffer. Nummer twee is een surrealistische combinatie van beelden die lachwekkend zouden kunnen zijn, maar die dankzij de strakke regie van de maker, juist verwonderlijk en ontroerend worden. [endPage]
[beginPage: VJ Workshops]
De BIG M neemt het publiek mee op een visueel avontuur. Mediakunst in al haar facetten: van muziekvideo en stille poëzie tot het experimentele en anarchistische gebruik van digitale technieken. Kunst die op het eerste gezicht naadloos aansluit bij de huidige beeldcultuur, maar zich toch niet zonder slag of stoot gewonnen geeft. Er zijn niet alleen werken te bekijken, het publiek wordt ook uitgenodigd zelf aan de slag te gaan met video. Op elke locatie wordt er een VJ workshop gegeven. Het maken van live-videowerk in clubs heeft zich vanuit de underground breed verspreid. Vooral jonge makers houden zich bezig met deze VJ-cultuur. De workshop is een leuke en vooral praktische kennismaking met het VJ-fenomeen. De workshop wordt gegeven o.l.v. Jaromil, de maker van de open source VJ software FreeJ. De workshop duurt 2 uur en je gaat naar huis met een cd met alle software die je nodig hebt om te VJ-en, en de kennis om die software te gebruiken.
FreeJ
FreeJ is een open source software voor het maken van live video. FreeJ biedt de mogelijkheid meerdere lagen video direct op het scherm te bewerken met effecten en filters. Je kunt zelf verschillende effecten inladen en aanpassen naar wens. Je kunt verschillende videobronnen mixen, zoals live camera-input (video4linux), DIVX en AVI files, PNG plaatjes en TEXT files (woord voor woord). Er wordt gewerkt aan het nog verder uitbreiden van de mogelijkheden.
FreeJ wordt ontwikkeld met de wens een vrij, gratis, flexibel product te bieden dat aanpasbaar is aan de wensen van de gebruiker; een vrije en open basis waar eenieder zijn eigen filters in kan ontwikkelen, door simpelweg in te haken op de al bestaande algoritmes en ze te combineren verdeeld over alle mogelijke videolagen. In samenwerking met het Nederlands Instituut voor Mediakunst zal er een serie FreeJ workshops worden gegeven op verschillende plaatsen in Nederland, van augustus tot december 2004. http://freej.org/
Dyne:bolic
Dyne:bolic is een GNU/Linux distributie, die simpelweg vanaf een CD draait, zonder dat je iets hoeft te installeren. Dyne:bolic herkent praktisch al je externe apparatuur zoals geluid, video, TV, netwerkkaarten, firewire, usb-apparaten en nog veel meer. Je hoeft niets te installeren, je hebt niet eens een harddisc nodig om een heel software operating systeem op jouw PC te laten draaien! Download de 'ISO-image', brand je eigen CD, reboot je machine en wat je terug krijgt is ware liefde ;^)
Dyne:bolic is ingezet, en zal in de toekomst nog meer worden ingezet tijdens de workshops van het Nederlands instituut voor Mediakunst. Het educatieve gebruik van de CD heeft ervoor gezorgd dat dyne:bolic zich verder heeft ontwikkeld tot educatief middel dat zorgt voor langverwachte makkelijke opbouw van workshops en een complete collectie multi-media software. http://dynebolic.org/
[endPage]
[beginPage: Pers]
In verschillende print media was de Big M een dankbaar onderwerp. Hieronder een greep uit de recensies en artikelen over dit mediakunst-tournee.
the Trailer (12 september 2004)
een uitgave van het festival 'Film by the Sea' in Vlissingen
Filmtent daalt neer in Bellamypark
"Van een afstand lijkt het een enorm donkere pissebed. De doelstelling een breed publiek te trekken, lijkt geslaagd: jong en oud komt nieuwsgierig een kijkje nemen in de tent."
De Gelderlander (1 september 2004)
Bijzondere mediakunst kijken in een opblaasbare expositieruimte
"Een jubileum voor het Nederlands Instituut voor Mediakunst. Daarom trekt een tentoonstelling met filmische hoogtepunten door Nederland. Een avondje verantwoord tv kijken in de Big M."
de Volkskrant (14 augustus 2004)
Ruimteschip met vrolijke video's
"Applaus voor de videokunst. Het davert tussen de zwarte noppen van de wonderlijke opblaastent Big M, op Theaterfestival Boulevard in Den Bosch."
Sp!ts (12 augustus 2004)
Mediakunst zoekt de festivals op
"Om het publiek een indruk te geven wat mediakunst zoal te bieden heeft, is er nu dus de grote opblaastent Big M. Vandaag gaat hij voor het eerst open tijdens het Boulevard-festival in Den Bosch, daarna doet de tent nog onder meer Lowlands en de Amsterdams Uitmarkt aan."
Provinciale Zeeuwse Courant (9 september 2004)
Big M neemt bezoeker mee naar de wereld van het beeld
"In de bolvormige, zilvergrijze slurf op het Vlissingse Bellamypark krijgen bezoekers van de Big M een visueel avontuur voorgeschoteld. Het is een mediaproject van het Nederlands Instituut voor de Mediakunst uit Amsterdam."
Amsterdam Weekly (25-31 augustus 2004)
Blowing up video art for the masses
"A serious eye-catcher at the Uitmarkt this weekend will be the Big M, a inflatable mobile gallery built specially to show media art to a large audience."
[endPage]
[beginpage: Met dank aan]
De Big M werd in 2004 ondersteund door:
Stichting DOEN
Prins Bernhard Cultuurfonds
VSBfonds
Cultuurfonds van de Bank Nederlandse Gemeenten
ISIS Arts
Gemeente Groningen
Amsterdams Fonds voor de Kunst
The Arts Council of England
Buro Beeldende Kunst i.s.m. Film by the Sea Vlissingen
Theaterfestival Boulevard Den Bosch
Lowlands Festival
Lux Nijmegen
Noorderzon Groningen
Uitmarkt Amsterdam
Stichting DOEN steunde de Big M in 2004 op zeven festivals. DOEN vindt het idee van een opblaasbare tent waarin videokunst getoond wordt, een bijzonder initiatief. Geert Boogaard, verantwoordelijk vanuit DOEN: 'De Big M biedt een unieke mogelijkheid om een publiek te bereiken dat normaal gesproken niet in musea en galeries te vinden is. De tent is opvallend genoeg om 'eens even naar binnen te kijken'. Bezoekers krijgen dan toch iets mee van videokunst. DOEN steunt veel initiatieven die mensen in contact brengt met culturele uitingen die ze zelf niet snel zouden opzoeken. The Big M past prima in dat plaatje.' Stichting DOEN ontvangt haar geld van de Sponsor Loterij. Daarmee kan DOEN projecten financieren op het gebied van sport, cultuur en welzijn.
Het Nederlands Instituut voor Mediakunst heeft dankzij ISIS Arts de Big M mogelijk weten te maken. ISIS Arts is de ontwerper van de video-installatie The Big M, de tent. Door deze excentrieke manier van kunstvertoning kreeg de Big M in de zomer van 2004 veel bekijks.
[endpage]