Museumweekend 2007
Van 14-04-2007 t/m 15-04-2007
Het Nederlands Instituut voor Mediakunst presenteert tijdens het Museumweekend een videoprogramma uit de collectie met als thema: Droomwerelden.
Het Nederlands Instituut voor Mediakunst presenteert tijdens het Museumweekend een videoprogramma uit de collectie met als thema: Droomwerelden. Dit programma bestaat uit negen korte werken en is te zien op zaterdag 14 april van 15.00 tot 18.00 uur, en op zondag 15 april van 13.00 tot 18.00 uur. De toegang is gratis.
Droomwerelden
Nicolas Provost, Oh Dear, 2004, 1'00''
Deze video neemt je mee op een rit over een kartbaan. Een eenvoudig en ontroerend verhaal.
eddie d, Mi Cocina, 2006, 3'02''
De huis-tuin-en-keuken-rekwisieten die eddie d al in andere videowerken tot leven bracht spelen ook in Mi Cocina een rol. In hun frisse kleuren en heldere vormgeving spreken ze de taal van pictogrammen of educatieve illustraties - in deze video te meer omdat het om een speelgoed-keukeninventaris gaat. De plastic pannetjes, bordjes en pollepels schudden en kletteren en maken daarbij de geluiden van hun volwassen evenknie, gestuurd door een onzichtbare kracht die de dingen in beweging zet en ze in onnavolgbare ritmes en structuren met elkaar laat samenspelen.
Bernard Gigounon, Starship, 2002, 6'00''
Starship is een schouwspel van zwevende ruimteschepen, die niet onderdoet voor sciencefiction films als Star Wars. De film wordt begeleid door dramatisch aanzwellende muziek, gecomponeerd door de kunstenaar. Gigounon vormt details tot een geheel dat toont dat aan alles is gedacht. Echter door langer te kijken, blijkt dat de luchtschepen niet zijn voortgekomen uit de verbeelding van de kunstenaar…
Jeroen Kooijmans, Fata Morgana, 2006, 1'33''
Fata Morgana toont een klassiek geworden Hollands landschap, met daarin een plas water waarop het licht van een onzichtbare zon weerspiegelt, achter de halmen van gras en riet, met op de achtergrond, heel in de verte, een molen en een kerkje. De lucht wordt donker en er straalt een hemels licht door een gat in de bewolking die met een bovenaardse kracht de wereld heel subtiel verandert. Het is van korte duur en als alles weer terug is bij het oude blijkt op de plek van de
kerk een moskee te staan. De term 'fata morgana' suggereert dat wij iets zien dat er niet is, maar in tegenstelling tot een subjectieve hallucinatie bestaat datgene wat wij zien wel degelijk, alleen niet op die plaats. Door een meervoudige luchtspiegeling doemt het beeld op van iets dat zich elders bevindt, wellicht een kilometer verderop. Ooit lagen er duizenden kilometers tussen deze kerk en die moskee. Het verschijnen en verdwijnen van de zon en de tegengestelde intrede van de duisternis maken het werk tot een raadselachtige bewegende schildering waarin de geringste verandering in de natuur en een grote cultuurverschuiving op een schijnbaar terloopse wijze worden vastgelegd.
Jan van Nuenen, Warning, Petroleum Pipeline, 2004, 4'50''
Warning, Petroleum Pipeline roept met zwart-witte collage-achtige beelden herinneringen op aan kunst die aan het begin van de twintigste eeuw de destructieve kracht van de opkomende zware industrie in beeld wilde brengen. Mysterieuze machines draaien en hameren in een strak ritme en lijken zich voort te planten tot er een woud ontstaat van bewegende onderdelen, puntige platen en zwarte kabels. De vloeiende digitale animatie is een donker visioen, dat niet alleen vernietiging maar paradoxaal ook de oncontroleerbare creatieve kracht laat zien waarmee een industrie zichzelf tot bloei weet te brengen.
Jacco Olivier, Submerge, 2003, 1'40''
Jacco Olivier koppelt in zijn animaties schilderkunst aan bewegend beeld. Soms duikt hij een schilderij in en pelt het laag voor laag af. Verfstreken, lijnen, stippen en vlakken bepalen op zulke momenten het beeld. Wanneer hij uitzoomt ontstaat er weer een herkenbare werkelijkheid. In Submerge wordt de kijker meegevoerd in de onderwaterwereld. Langs de schroef van een voorbij varend containerschip gaan we de onpeilbare diepte in. De exotische diepzeewereld leent zich bij uitstek voor de geanimeerde schilderingen van Jacco Olivier. Felgekleurde vissen en sierlijke kwallen trekken voorbij. Bonte sponsen en wieren dansen op de stroming. De kunstenaar strooit er plankton als ware het confetti overheen. Een school vissen vlucht weg voor zijn jager die vanuit het niets opdoemt. Dieper en dieper gaat het deze mysterieuze wereld in.
Jacco Olivier, Hide, 2004, 1'00''
Hide is te beschouwen als een notitie over het dierenrijk. Een kikker verlaat zijn geboortevijver en begint aan zijn odyssee. De tijd is aangebroken om zelf voor nageslacht te zorgen. De andere kikkers in de poel verderop lokken hun wederhelft al met gekwaak. Een verkeersweg loopt dwars over zijn route. De onverschrokken kikker deinst niet terug voor het asfalt, maar de koplampen van een auto naderen. De kikker kiest gelukkig het hazepad.
Jacco Olivier, Comfort, 2003, 1'13''
De animatie Comfort laat licht schijnen op de werkwijze van Jacco Olivier. Het verhaal dat hij aanvankelijk in zijn hoofd heeft, staat open voor invallen tijdens het werkproces. Zo kan het gebeuren dat een animatie uiteindelijk uit meerdere verhaallijnen is opgebouwd. De verschillende lijnen worden door beeldrijm aan elkaar geweven: van de rode staartvleugel van een stilstaande Boeing gaat het naar het rode logo van Vodafone en van daaruit naar een rode rinkelende telefoon. Ook lijkt de animatie zichzelf te onderzoeken wanneer de camera ineens de diepte induikt en een schildering laag voor laag afpelt om weer aan de voorzijde uit te komen. Moeiteloos wordt de draad van het verhaal weer opgepakt. Anders dan de titel doet vermoeden is angst en beklemming de overheersende sfeer in dit werk.
Seoungho Cho, Show your tongue, 2005, 6'08''
Het wateroppervlak vormt als het ware de eerste laag in dit werk van Seoungho Cho, we zien het van boven en van dichtbij. Het beweegt in kleine rimpelingen en is diepblauw van kleur. Net zo dun en beweeglijk als dit sierlijke membraan is het geluid, dat als een tweede laag aanwezig is. Met af en toe een sonore toon en een zachte tik onderscheidt het zich maar nauwelijks van het water. Dan tekenen zich langzaam de monsters af die zich onderhuids ophouden. Hun schubben en vinnen glibberen dicht langs elkaar, de opengesperde bekken happen door het wateroppervlak naar boven. Cho manipuleert de beelden van deze dieren subtiel maar doeltreffend tot een levend patroon, van vormen en motieven die in elkaar overvloeien, afgedekt door een waterig laagje glanzend glazuur. Zo weeft hij binnen de twee dimensies van het beeldoppervlak een doorschijnende structuur. Een weefsel dat zich laag over laag opbouwt en dat in je verbeelding door kan groeien tot ook de lenzen en filters van de camera, de film die het beeld opvangt en het netvlies van de kijker erin zijn opgenomen.
Het programma duurt 25 minuten en wordt tijdens de openingstijden continue gedraaid!