Snapshot (IN TIME)
Van 09-05-2007 t/m 13-05-2007
Ross Birrell
Envoy (The Interpretation of Dreams), 2001, video, 0,13'' min.
Courtesy by Ellen de Bruijne Projects, Amsterdam
Envoy (Brave New World), 2001, video, 0,42'' min.
Courtesy by Ellen de Bruijne Projects, Amsterdam
Envoy (The Destiny of the World), 2001, video, 0,39'' min.
Courtesy by Ellen de Bruijne Projects, Amsterdam
De Schotse kunstenaar Ross Birrell is bekend vanwege zijn conceptuele performances die hij overal ter wereld uitvoert en vastlegt op video. De hier getoonde werken: The Interpretation of Dreams (2001), Brave New World (2001) en The Destiny of the World (2001) behoren tot de serie Envoy (1998-2002). De opnames, die vaak maar een minuut duren, zijn gemaakt op plekken die historische ideologieën en utopieën symboliseren. Ook de voorwerpen die in de video's centraal staan hebben een zelfde lading.
Songs sung in the first person on themes of release, sympathy and longing, 2003, geluidsinstallatie, ca. 1.30 min. - 2.30 min. (met vaste tussenpozen zijn de nummers te horen)
Courtesy by Ellen de Bruijne Projects, Amsterdam
Guadalupe (2003) is een geluidsinstallatie bestaande uit geluiden van een drukke openbare plek, een man die het nummer I'm so Lonesome I Could Cry zingt en een vrouw die naar de bus naar Guadalupe vraagt. Dit geluidswerk was oorspronkelijk in een Texaans busstation te horen. Het is een verhaal over de wens naar onbekende plekken met exotische namen te willen reizen en herinnert aan verlangens en de drang om te willen vluchten. In dit geluidswerk wordt gerefereerd aan het zoeken naar een plek die nooit gevonden kan worden.
Het werk van de Schotse kunstenaar Susan Philipsz vertrekt vanuit de relaties tussen geluid, ruimte en subjectiviteit. Philipsz is geïnteresseerd in de emotionele en psychologische eigenschappen van klank, vooral in de populaire muziek en hoe deze het individuele bewustzijn kan veranderen. In haar werk gaat ze op zoek naar manieren om een subjectieve herinnering bij de luisteraar los te maken en na te bootsen. De eenvoudige melodieën veranderen tijdelijk het beeld dat de luisteraar van zichzelf in een bepaalde tijd en ruimte heeft. Vaak gebruikt ze in de geluidsinstallaties haar eigen stem, waarbij een bekend popnummer of volkslied het beginpunt is, wat zowel gevoelens van nostalgie als verwarring oproept. Haar werk wordt vaak in openbare ruimtes tentoongesteld, zoals een busstation, tunnel, supermarkt of tuin. Deze keuze voor de lokatie geeft een extra betekenis aan het kunstwerk.
En even snel als het geluid gekomen is, zo is een paar minuten later de stem alweer verdwenen. De twee geluidswerken van Philipsz zijn hier dan ook niet op vanzelfsprekende kunstplekken geïnstalleerd, maar in twee doorgangsruimtes van het instituut: in de gang en op de trap.
Voor de installatie Songs Sung in the First Person on Themes of Release, Sympathy and Longing (2003) heeft Philipsz vier populaire nummers van Gram Parsons, Soft Cell, Teenage Fanclub en The Smiths a cappella gezongen en opgenomen. Dit geluidswerk refereert aan de wens stiekem te luisteren en het onbedoeld horen van andermans geheimen. Het gaat over het luisteren met je ziel, niet met je oor.
Anouk De Clercq
Me , 2004, videowerk, 5.00 min.
Nederlands Instituut voor Mediakunst
De videowerken van de Koreaanse kunstenaar Seoungho Cho zijn poëtische visualiseringen van zijn onderbewuste. Omdat hij in zijn werk in eerste instantie van zijn intuïtie uitgaat noemt hij zichzelf een ‘intuïtionist’. Aan het begin van elk nieuw werk staat het experiment. Als uitgangspunt voor het experiment kan van alles dienen wat een visueel-mentaal beeld bij hem oproept, zoals bijvoorbeeld een gedicht, muziek, een videoclip, maar ook simpelweg het bruisende leven op straat. Karakteristiek voor zijn werk zijn droomachtige – associatieve beeldsequenties die in elkaar overgaan, elkaar overlappen en in uiteenlopende snelheden vooruit- en terugspoelen.
Ruimte en tijd lijken – zoals in een droom – te zijn opgeheven. Beeld, geluid, muziek en tekst vormen in zijn video-installaties een fascinerende collage, waarbij de grenzen tussen realiteit en fantasie vervagen.
Aansluitend aan Snapshot (IN TIME) is de groepstentoonstelling Dark Mirror gratis te bezichtigen. Deze tentoonstelling verkent de mens en zijn sociale conditionering in relatie tot het dierlijk instinct.
Naast deze presentatie en groepstentoonstelling is er een speciaal tijdelijk café ingericht.
Openingstijden: 13.00 uur tot 18.00 uur
Het Tijdelijk Museum Amsterdam is een kortstondige jaarlijkse symbiose van vooraanstaande hedendaagse kunstinstellingen in Amsterdam. Door de stad als plattegrond van een museum te beschouwen en de instituten als museumzalen worden deze voor een week als één geheel gepresenteerd, met Art Amsterdam als het kloppend hart. Op Art Amsterdam worden gratis passe-partouts verstrekt waarmee bezoekers de ‘zalen’ van het Tijdelijk Museum Amsterdam kunnen bezoeken met tijdelijke tentoonstellingen, debatten en ontmoetingen. De deelnemende instellingen tonen ondermeer werk van kunstenaars uit de stal van de galeries die op de beurs vertegenwoordigd zijn. De speciale ‘Tijdelijk Museum Audi Dienst’ zal dagelijks de bezoekers van de RAI naar de stad brengen en vice versa. Zo kan men ondermeer De Balie bereiken, waar een debattenserie kritische reflectie zal bieden op de toenemende invloed en omvang van kunstbeurzen en privaat geld.
Zie voor meer informatie www.tijdelijkmuseumamsterdam.nl en www.artamsterdam.nl
De deelnemende instellingen naast Art Amsterdam zijn: De Appel, De Ateliers, De Balie, Het Consortium, Foam_Fotografiemuseum Amsterdam, Huis Marseille, Lloyd Hotel & Culturele Ambassade, Nederlands Instituut voor mediakunst TBA/ Montevideo, Het Reservaat, SKOR - De Inkijk, Smart Project Space, Stedelijk Museum Bureau Amsterdam, Stedelijk Museum CS en W139.