Snapshot (IN TIME)

Van 09-05-2007 t/m 13-05-2007


Ross Birrell, Susan Philipsz en werken uit de collectie van Anouk De Clercq en Seoungho Cho

Snapshot is een presentatie die plaatsvindt in het kader van Tijdelijk Museum Amsterdam 2007 waarbij het tijdelijke karakter van een aantal werken centraal staat. Er worden video- en geluidsinstallaties getoond die de nadruk leggen op het kortstondige en vluchtige, maar refereren aan voortlevende wensen of ideeën.

Ross Birrell
Envoy (The Interpretation of Dreams), 2001, video, 0,13'' min.
Courtesy by Ellen de Bruijne Projects, Amsterdam

Envoy (Brave New World), 2001, video, 0,42'' min.
Courtesy by Ellen de Bruijne Projects, Amsterdam

Envoy (The Destiny of the World), 2001, video, 0,39'' min.
Courtesy by Ellen de Bruijne Projects, Amsterdam

De Schotse kunstenaar Ross Birrell is bekend vanwege zijn conceptuele performances die hij overal ter wereld uitvoert en vastlegt op video. De hier getoonde werken: The Interpretation of Dreams (2001), Brave New World (2001) en The Destiny of the World (2001) behoren tot de serie Envoy (1998-2002). De opnames, die vaak maar een minuut duren, zijn gemaakt op plekken die historische ideologieën en utopieën symboliseren. Ook de voorwerpen die in de video's centraal staan hebben een zelfde lading.

Envoy (The Interpretation of Dreams)


De kunstenaar is van mening dat ‘de grote verhalen van de geschiedenis' verloren gegaan zijn en brengt ze door deze werken opnieuw onder de aandacht. Birrell doet dat door persoonlijk een boek of ander object af te leveren op een locatie die belangrijk is geweest of had kunnen zijn. In The Interpretation of Dreams (2001), Brave New World (2001) en The Destiny of the World (2001) worden symbolisch geladen boeken in de zee of een rivier gegooid.
De boeken die hij voor zijn performances kiest leveren kritiek op de maatschappij, ze gaan over de ideale maatschappij of hebben een grote invloed op het denken van de mensheid gehad. The Interpretation of Dreams van Freud werd door Birrell in de Golf van Finland geworpen. Brave New World van Huxley kwam terecht op de Noors-Russische grens en The Destiny of the World: The Socialist Shape of Things to Come van Shakhnazarov werd in de Noorse Barentszzee gegooid.


Susan Philipsz
Guadalupe, 2003, geluidsinstallatie, 3.07 min. loop.
Courtesy by Ellen de Bruijne Projects, Amsterdam

Songs sung in the first person on themes of release, sympathy and longing, 2003, geluidsinstallatie, ca. 1.30 min. - 2.30 min. (met vaste tussenpozen zijn de nummers te horen)
Courtesy by Ellen de Bruijne Projects, Amsterdam

Guadalupe (2003) is een geluidsinstallatie bestaande uit geluiden van een drukke openbare plek, een man die het nummer I'm so Lonesome I Could Cry zingt en een vrouw die naar de bus naar Guadalupe vraagt. Dit geluidswerk was oorspronkelijk in een Texaans busstation te horen. Het is een verhaal over de wens naar onbekende plekken met exotische namen te willen reizen en herinnert aan verlangens en de drang om te willen vluchten. In dit geluidswerk wordt gerefereerd aan het zoeken naar een plek die nooit gevonden kan worden.

Het werk van de Schotse kunstenaar Susan Philipsz vertrekt vanuit de relaties tussen geluid, ruimte en subjectiviteit. Philipsz is geïnteresseerd in de emotionele en psychologische eigenschappen van klank, vooral in de populaire muziek en hoe deze het individuele bewustzijn kan veranderen. In haar werk gaat ze op zoek naar manieren om een subjectieve herinnering bij de luisteraar los te maken en na te bootsen. De eenvoudige melodieën veranderen tijdelijk het beeld dat de luisteraar van zichzelf in een bepaalde tijd en ruimte heeft. Vaak gebruikt ze in de geluidsinstallaties haar eigen stem, waarbij een bekend popnummer of volkslied het beginpunt is, wat zowel gevoelens van nostalgie als verwarring oproept. Haar werk wordt vaak in openbare ruimtes tentoongesteld, zoals een busstation, tunnel, supermarkt of tuin. Deze keuze voor de lokatie geeft een extra betekenis aan het kunstwerk.

En even snel als het geluid gekomen is, zo is een paar minuten later de stem alweer verdwenen. De twee geluidswerken van Philipsz zijn hier dan ook niet op vanzelfsprekende kunstplekken geïnstalleerd, maar in twee doorgangsruimtes van het instituut: in de gang en op de trap.

Voor de installatie Songs Sung in the First Person on Themes of Release, Sympathy and Longing (2003) heeft Philipsz vier populaire nummers van Gram Parsons, Soft Cell, Teenage Fanclub en The Smiths a cappella gezongen en opgenomen. Dit geluidswerk refereert aan de wens stiekem te luisteren en het onbedoeld horen van andermans geheimen. Het gaat over het luisteren met je ziel, niet met je oor.


Anouk De Clercq
Me , 2004, videowerk, 5.00 min.
Nederlands Instituut voor Mediakunst

() online database



In het liefdesverhaal Me (2004) heeft de kunstenaar gewerkt met minimale grafische middelen. Een wit kruisje beweegt zich tegen een voor de rest zwart, leeg scherm en vermenigvuldigt zich tot twee kruisjes die samen over het scherm dansen om dan samen weer te verdwijnen. De tekst werd geschreven en gefluisterd door Anouk De Clercq zelf. De muziek die te horen is op de achtergrond werd gecomponeerd door de eveneens uit België afkomstige Anton Aeki. Als kijker word je bewust van de invloed van de tekst en elektronische muziek op het twee-dimensionale beeld. Het grafische, platte zwarte vlak met de vluchtige, minimale kruisjes suggereert hierdoor meer dan dat: een intiem liefdesverhaal in een drie-dimensionale ruimte wat een oneindig heelal lijkt te zijn.
De Vlaamse kunstenaar Anouk De Clercq zoekt in haar –voornamelijk zwart-wit- video’s de confrontatie tussen beeld, tekst, muziek, dans, architectuur en grafische elementen. Ze verkent de mogelijkheden om met de computer een virtuele wereld te creëren. In haar werk gebruikt ze een digitale beeldtaal die gebaseerd is op die van de computer en het scherm: pixels, cursor en tekst. De Clercq maakt mentale vluchtige beelden: virtuele, grijze landschappen die voortdurend veranderen. Het zijn zintuiglijke, innerlijke landschappen die tot een fantasiewereld behoren. Het werk van De Clercq is een vorm van ontsnapping aan de realiteit, hoewel het ook sporen bevat van diezelfde realiteit. Door een virtuele wereld te creëren, probeert de kunstenaar meer inzicht te krijgen in onze dagelijkse omgeving. Uiteindelijk voeren alle werken van Anouk De Clerq de kijker mee op een tocht door mentale landschappen.



Seoungho Cho
1/1, 2001, videowerk, 4.30 min.
Nederlands Instituut voor Mediakunst

() online database



1/1 is een videowerk dat op poëtische wijze herinnert aan het beginstadium van het vluchtige medium video en wijst naar optimisme voor wat betreft de huidige stand van zaken en de verwachtingen voor de toekomst. In korrelig zwart-wit beeld is een videocassette gefilmd. Een hand onderzoekt het object, opent de klep, neemt de videotape eruit en houdt deze stevig tussen zijn duim en wijsvinger vast. Wanneer de vingers over de tape wrijven, wordt een piepend geluid voortgebracht. Tegelijkertijd beschadigen de vingers, die de magneetstrip van de tape als het ware willen lezen, de beelden op de tape. Het beeld van een vlinder dat zo nu en dan te zien is, wordt steeds slechter zichtbaar doordat de tape beschadigd is. Uiteindelijk wordt de tape uiteen getrokken en vliegt de vlinder weg in helder beeld.

De videowerken van de Koreaanse kunstenaar Seoungho Cho zijn poëtische visualiseringen van zijn onderbewuste. Omdat hij in zijn werk in eerste instantie van zijn intuïtie uitgaat noemt hij zichzelf een ‘intuïtionist’. Aan het begin van elk nieuw werk staat het experiment. Als uitgangspunt voor het experiment kan van alles dienen wat een visueel-mentaal beeld bij hem oproept, zoals bijvoorbeeld een gedicht, muziek, een videoclip, maar ook simpelweg het bruisende leven op straat. Karakteristiek voor zijn werk zijn droomachtige – associatieve beeldsequenties die in elkaar overgaan, elkaar overlappen en in uiteenlopende snelheden vooruit- en terugspoelen.
Ruimte en tijd lijken – zoals in een droom – te zijn opgeheven. Beeld, geluid, muziek en tekst vormen in zijn video-installaties een fascinerende collage, waarbij de grenzen tussen realiteit en fantasie vervagen.

Aansluitend aan Snapshot (IN TIME) is de groepstentoonstelling Dark Mirror gratis te bezichtigen. Deze tentoonstelling verkent de mens en zijn sociale conditionering in relatie tot het dierlijk instinct.

Naast deze presentatie en groepstentoonstelling is er een speciaal tijdelijk café ingericht.
Openingstijden: 13.00 uur tot 18.00 uur

Het Tijdelijk Museum Amsterdam is een kortstondige jaarlijkse symbiose van vooraanstaande hedendaagse kunstinstellingen in Amsterdam. Door de stad als plattegrond van een museum te beschouwen en de instituten als museumzalen worden deze voor een week als één geheel gepresenteerd, met Art Amsterdam als het kloppend hart. Op Art Amsterdam worden gratis passe-partouts verstrekt waarmee bezoekers de ‘zalen’ van het Tijdelijk Museum Amsterdam kunnen bezoeken met tijdelijke tentoonstellingen, debatten en ontmoetingen. De deelnemende instellingen tonen ondermeer werk van kunstenaars uit de stal van de galeries die op de beurs vertegenwoordigd zijn. De speciale ‘Tijdelijk Museum Audi Dienst’ zal dagelijks de bezoekers van de RAI naar de stad brengen en vice versa. Zo kan men ondermeer De Balie bereiken, waar een debattenserie kritische reflectie zal bieden op de toenemende invloed en omvang van kunstbeurzen en privaat geld.

Zie voor meer informatie www.tijdelijkmuseumamsterdam.nl en www.artamsterdam.nl

De deelnemende instellingen naast Art Amsterdam zijn: De Appel, De Ateliers, De Balie, Het Consortium, Foam_Fotografiemuseum Amsterdam, Huis Marseille, Lloyd Hotel & Culturele Ambassade, Nederlands Instituut voor mediakunst TBA/ Montevideo, Het Reservaat, SKOR - De Inkijk, Smart Project Space, Stedelijk Museum Bureau Amsterdam, Stedelijk Museum CS en W139.